Najwybitniejszy polski grafik portretuje najwybitniejszego polskiego konesera grafiki i jej popularyzatora. Portret typowo „młodopolski” i szalenie charakterystycznym dla „Wyczóła”. Litografia pochodzi z legendarnej teki („Teka Stowarzyszenia polskich Artystów-Grafików”, 1903), zainicjowanej przez Feliksa „Mangghę” Jasieńskiego, którego bez wahania można nazwać „akuszerem polskiej grafiki artystycznej”. Inspiracja sztuką Japonii była decydującym czynnikiem, który w znakomity sposób ukształtował stylistykę Wyczółkowskiego. Wschodnia estetyka została w znakomitym stopniu zaszczepiona przez wybitnego znawcę sztuki orientu i kolekcjonera Feliksa „Mangghe” Jasieńskiego. „Jasieński i Wyczółkowski, a ściślej: ‘Manggha’ i ‘Wyczół’ – to tandem artystyczny, bez którego trudno sobie wyobrazić nie tylko obraz młodopolskiego Krakowa, ale i cały rozdział dziejów polskiego malarstwa i grafiki. Spotykają się w Warszawie na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych; w roku 1895 wspólnie zorganizują wystawę pośmiertną Podkowińskiego, a po roku 1902, w Krakowie, staną się niemal nierozłączni” (cyt. za Agnieszka Kluczeska-Wójcik, Feliks „Manggha” Jasieński i jego kolekcja w Muzeum Narodowym w Krakowie, Kraków 2014, s. 160). „Dziwna była przyjaźń tych dwóch ludzi – żywiołowego malarza i pasjonowanego zbieracza (…). Jasieński wywierał jakiś magiczny wpływ na swojego przyjaciela. W poglądach, uwagach i sądach Jasieńskiego krystalizowały się nieraz wizje i zamiary malarskie artysty. Widocznie twórczość jego wymagała jakiegoś głośnego rezonansu czy refleksu, który zawsze znajdował u przyjaciela” (cyt. za Franciszek Kelin, Leon Wyczółkowski, Garść wspomnień, „Od A do Z”, 1947, s. 1-2). Zachowało się niewiele listów Wyczółkowskiego do Jasieńskiego, jednak usprawiedliwia to fakt, że mężczyźni widywali się wręcz codziennie. Dopiero późny ożenek malarza osłabi ich relacje. Wyczółkowski i jego mecenas wybierali się razem w podróże: w 1904 wspólnie wyjechali do Zakopanego, natomiast w roku następnym odwiedzili Francję i Hiszpanię. Manggha wziął na siebie całą organizację zagranicznej wyprawy. „Nie przypadkiem spośród podróży zagranicznych Wyczóła tylko ta, w której towarzyszy mu Manggha, przyniesie tak znakomite rezultaty artystyczne. A przywiezione z Hiszpaniipejzaże, wraz z widokami Tatr, Połągi czy Jaremcza, w naturalny sposób dopełnią zgromadzony przez Jasieńskiego zbiór – obraz dorobku twórczego artysty (cyt. za Ibidem, s. 164). Doskonałym owocem przyjaźni jest prezentowany w katalogu portret. „Portret Jasieńskiego typowo młodopolski w swej swobodzie i asymetrii. Jasieński siedzi profilem, głowa pochylona, czyta. Okulary tworzą głęboką, ciemną plamę. Dwa kolory: ciemny granat i jasny brąz kontrastują i podkreślają się wzajemnie - właściwy Wyczółkowskiemu szkic o malarskim zacięciu. (…) Wyczół nie myśli teraz jeszcze graficznie. Litografie są właściwie kolorowym rysunkiem kredką. Wszystko w nich dąży do wywołania tego wrażenia: gruby grenaż dający chropawą kreskę kredki i sam szkic, szybki, dość gruby, cieniowany z rozmachem, i barwy mocne, nieprzyjemne. Ale rodzi się już równocześnie zmysł graficzny: zamiłowanie do kontrastów, do mocnych, ciemnych plam (okulary Jasieńskiego), modelowanie światłem, nie barwą, w ruchliwych cieniach na twarzy” (Danuta Muszanka, Litografia Leona Wyczółkowskiego, Wrocław-Kraków 1958, s. 30).