Twórczość Leona Tarasewicza od początku wymyka się prostym definicjom i klasycznym ograniczeniom malarstwa. Artysta, wierny medium obrazu, konsekwentnie poszerza jego granice, wyprowadzając kolor i rytm poza ramę płótna w przestrzeń galerii i architektury. Ten gest – radykalny, a zarazem organicznie wpisany w rozwój jego języka – nie jest próbą zerwania z tradycją, lecz przeciwnie: sposobem utrzymania żywotności malarstwa poprzez nadawanie mu nowych form istnienia. Poszukiwania Tarasewicza kierowane są pragnieniem doświadczenia malarstwa jako pełnego, cielesnego i przestrzennego bytu. Centralnym motywem w jego twórczości pozostaje natura – nie jako temat przedstawieniowy, lecz jako puls, struktura i energia, które znajdują odzwierciedlenie w obrazach. Od wczesnych płócien, gdzie pojawiały się jeszcze pnie, ptaki czy fragmenty krajobrazu, artysta stopniowo eliminował zbędne elementy, redukując widok do powtarzalnych rytmów pasów i smug barwnych. Ten proces uproszczenia nie był jednak gestem abstrakcji oderwanej od świata. Jak podkreślała Anda Rottenberg, wszystkie obrazy Tarasewicza są pejzażami – pejzażami równinnymi, zakorzenionymi w topografii Podlasia, rodzinnych Walił i szerzej – ziem pogranicza, które artysta nosi w pamięci i spojrzeniu. Nie przedstawiają one konkretnych miejsc, lecz kondensują ich atmosferę, światło i koloryt. Prezentowane monumentalne dzieło, kwadryptyk stworzony w 2015, jest przykładem pełnej realizacji jego artystycznych założeń. Skala kompozycji pozwala odbiorcy na doświadczenie fizycznego niemal obcowania z obrazem – wejścia w jego wnętrze, poddania się rytmowi barw. Intensywność błękitów, zieleni, żółci, lub czerwieni nie odsyła do jednego pejzażu, lecz staje się kondensacją natury jako idei – wiecznie zmiennej, a zarazem powtarzalnej. Sune Nordgren, kurator wystawy w Malmö Konsthall, zwracał uwagę, że te ekstremalnie syntetyczne struktury są „przesiąknięte organicznymi cechami” i nieuchronnie stają się widokami natury. Tarasewicz, który dyplom uzyskał w pracowni Tadeusza Dominika w warszawskiej ASP w 1984, już od debiutu w Galerii Foksal budził zainteresowanie europejskich marszandów i kuratorów. W 1988 uczestniczył w Biennale w Wenecji, a w kolejnych dekadach prezentował swoje realizacje na ważnych wystawach indywidualnych i zbiorowych w Europie i USA. Otrzymał najważniejsze nagrody polskiej sceny artystycznej, m.in. Paszport „Polityki” i Nagrodę im. Jana Cybisa, a także Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Mimo międzynarodowego uznania, artysta pozostał wierny miejscu swojego pochodzenia – mieszka i tworzy w rodzinnych Waliłach. To właśnie pejzaż Podlasia, jego rytm pól, lasów i łąk, stanowi niewyczerpane źródło inspiracji. Powtarzalność form i pasów, które płyną przez jego płótna i malarskie interwencje w architekturze, jest artystycznym odpowiednikiem niekończącego się cyklu natury. Malarstwo Tarasewicza bywa zestawiane z tradycją unizmu Strzemińskiego czy twórczością Marka Rothki i Barnetta Newmana. Łączy je monumentalna skala, syntetyczność formy i duchowa intensywność koloru. Jednak polski artysta nadaje im wymiar szczególny – jego obrazy pozostają zanurzone w pejzażu, w doświadczeniu natury i światła, które nie mają jednego początku ani końca. To wyobrażenie malarstwa jako przestrzeni otwartej, nieskończonej i wspólnej, czyni jego sztukę tak wyjątkową i wciąż aktualną. Tarasewicz rozwiązuje w praktyce pytanie, czy malarstwo ma jeszcze sens – odpowiadając po prostu: malować. Kładąc kolejne warstwy barw, buduje rytmy, które stają się obrazem świata i doświadczeniem jego trwania. W tych pozornie prostych pasmach i smugach kryje się zarówno pokora wobec nieskończoności natury, jak i siła koloru – najistotniejszego budulca malarstwa. To właśnie dzięki tej postawie twórczość Leona Tarasewicza pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych głosów współczesnej sztuki polskiej.