„(…) malarstwo było i jest papierkiem lakmusowym kondycji społeczeństwa. (…) gdy gasło malarstwo, bardzo szybko upadała cywilizacja”. Leon Tarasewicz Czasy malarskiego debiutu Leona Tarasewicza sięgają lat 80., kiedy zainteresowania jego rówieśników ogniskowały się przede wszystkim wokół skomplikowanej sytuacji społeczno-politycznej. Wówczas dla wielu artystów malarstwo stało się krytycznym manifestem wobec zastanej rzeczywistości opartym na dwuznacznej, ekspresyjnej symbolice. Twórczość Tarasewicza od początków daleka była od aluzyjności. Choć punkt wyjścia od zawsze stanowiły dla niego rodzinne Waliły białostockie, tożsamość narodowa nigdy nie była istotą jego malarskich poszukiwań. Artysta całkowicie skupił się na krajobrazie rodzinnej miejscowości, a jego fascynacja przejawia się nie tylko w dokładnym eksponowaniu poszczególnych elementów, ale również w oddaniu rytmów i układów tamtejszych pejzaży. O swoim wyjątkowym spojrzeniu na naturę opowiadał tak: „(…) często obserwuję w przyrodzie niezwykłe zestawienia barw. (…) Chciałbym na przykład zestawić zieleń z błękitem w taki sposób, aby to w którymś momencie stało się prawie świecące. (…) Czasami uzyskanie takiego świecącego zderzenia kolorów jest możliwe poprzez przełamanie – a więc przekształcenie naturalizmu zaobserwowanego zjawiska. (…) Ale jak to zrobić, jeszcze tego nie wiem. Prezentowane na aukcji prace są kontynuacją badań artysty nad istotą białostockich krajobrazów. Tarasewicz upraszcza elementy pejzażu do podstawowych, zsyntetyzowanych form, nadając obrazom abstrakcyjny charakter. Minimalistyczny wymiar kompozycji wzmacnia ograniczona paleta barw, oparta na kolorach podstawowych, zestawianych kontrastowo. Kolor, faktura i światło, czyli wartości czysto malarskie, stanowią fundament jego języka wizualnego, wolnego od narracji, refleksji czy autokomentarza. Jednocześnie artysta bada relacje malarstwa z przestrzenią, których granice wykraczają poza płótno. Pozbawione narracyjnych tytułów, ekspresyjne układy form przywołują korzenie abstrakcji: moment, w którym obraz przestał przedstawiać świat, stając się fuzją faktur, barw i ekspresji gestu. Jednocześnie podstawą tych nowoczesnych poszukiwań jest pejzaż, będący jednym z najbardziej klasycznych tematów w dziedzinie historii sztuki. Anda Rottenberg pisze: „Właściwie wszystkie obrazy Leona są pejzażami. Można też powiedzieć więcej: są to pejzaże równinne, które przez miejsce urodzenia autora nawiązują do okolic wsi Waliły, a szerzej – do obszaru mającego wiele nazw geograficznych, takich jak Podlasie, Białostocczyzna, Białoruś… Naprawdę jednak mogą to być pejzaże wielu miejsc tej szerokości geograficznej. I żadnego konkretnego. Można je dookreślać inaczej: pole, las, łąka. Albo: drzewa, ptaki, skiby, pnie”. (Anda Rottenberg, 1989, tekst napisany do katalogu wystawy w Visby, Gotlandia). Pomimo silnej identyfikacji z miejscem, Tarasewicz konsekwentnie, dążąc do realizacji swojej wizji malarstwa jako sztuki oka, subtelnie zaciera wszelkie ślady, które mogłyby wskazywać na źródła jego twórczości. Patrząc na prezentowane na aukcji prace (które powstały w drugiej dekadzie XXI wieku), można zauważyć, że pole obrazu stało się przestrzenią urzekającej, zmysłowej gry czystych, intensywnych kolorów, nakładanych na płaszczyznę w formie równoległych pasów lub drobnych plamek. Połyskliwość, migotliwość i żywiołowa ekspresja barw przywołują na myśl malarstwo francuskich postimpresjonistów, takich jak Vincent van Gogh. W efekcie malarstwo Tarasewicza wpisuje się w historyczny ciąg rozwoju sztuki, który prowadzi od konstruktywizmu i unizmu, przez koloryzm i abstrakcję, aż po współczesne poszukiwania. Tarasewicz, poprzez swoje głębokie studia nad kolorem i naturą, zyskał międzynarodowe uznanie, uczestnicząc w prestiżowych wydarzeniach artystycznych, takich jak Biennale w São Paulo w 1987 czy „Aperto '88” w ramach Biennale w Wenecji. Jego realizacja na Biennale w Wenecji w 2001, zatytułowana „Malować”, wywołała szczególne poruszenie. Była to praca w formie „obrazu-dywanu”, który wymagał bezpośredniego fizycznego kontaktu. Całą podłogę polskiego pawilonu pokrywały głębokie bruzdy w intensywnie zabarwionym tynku akrylowym, który stanowił zarówno strukturę, jak i materię dzieła.