Krzysztof Żyngiel, znany również pod pseudonimem Animus, uznany został w 2009 roku przez Gazetę Wyborczą za jednego z 13 najpopularniejszych malarzy polskich młodego pokolenia. Artysta cieszy się międzynarodowym uznaniem, co potwierdzają liczne nagrody zdobyte w konkursach. W 2006 roku ukończył studia na Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie jako magister sztuki artysta plastyk. Znamiennym momentem w karierze było otrzymanie nominacji od MONDIAL ART ACADEMIA na jej ambasadora w Polsce. Jego twórczość wyrasta z tradycji surrealistycznej. Grono przedstawicieli tego nurtu w sztuce, skupione wokół osoby André Bretona odrzuciło koncepcję racjonalności przedstawienia na rzecz wydobycia skojarzeń ze sfery nieświadomości i wyrażenia ich w procesie twórczym. Oniryczne sceny u Żyngla przepełnione są właśnie bogatą symboliką oraz ukrytą treścią, która wynika z połączenia przedstawionych figur drogą skojarzeń. Jego prace od lat ukazują, iż wyobraźnia potrafi stworzyć rzeczywistości alternatywne i bardziej złożone, balansujące na granicy między materialnym bytem a złudzeniem. Na prezentowanym płótnie widnieje tęcza – symbol o całej gamie znaczeń. W buddyzmie oznacza stan przejściowy między fizycznością a duchowością. Żyngiel snuje opowieść o baśniowej krainie, w której znane nam przeznaczenie i proporcje przedmiotów tracą dawne znaczenie. Artysta powraca niejednokrotnie do wizji fantastycznych polis o zaskakujących zespoleniach budowli. Jak sam przyznaje: „(…) Maluję często miasta prezentujące różne przykłady rozwiązań architektonicznych. Połączenie budowli z murami obronnymi (mającymi ochronić nas przed złem), bramami miejskimi (skrywającymi tajemnicę)”. Charakterystyczne dla dorobku artysty są również postaci kobiece grające na instrumentach. Fascynacja twórczością m.in. Salvadora Dali przejawia się nie tylko w odniesieniach do sfery marzeń sennych, lecz również w dbałości o precyzyjny i realistyczny rysunek. Prezentowane dzieło jest jednym z wielu, na których figuruje fantastyczne miasto. W tym przypadku labirynt budynków znajduje się na platformie o wyraźnie zarysowanych granicach, zawieszonej w przestrzeni. Takie przedstawienie przywodzi na myśl świat usytuowany na skorupie żółwia – wyobrażenie występujące w hinduizmie. „Nauka o krańcu świata” jest niemal symetryczna względem prostej poprowadzonej przez środek płótna, co daje wrażenie harmonii. Czyste i ciepłe barwy konstrukcji architektonicznej przyciągają wzrok widza. Wystawiona praca stanowi szablonowy przykład charakterystycznego dla Krzysztofa Żyngla przedstawienia magicznego mikrokosmosu.