Krystyna oraz Jerzy Nowakowscy to niezwykła para rzeźbiarzy, którzy dzielą ze sobą życie oraz twórczość. Ich sztuka uzupełnia się w piękny oraz harmonijny sposób. Jak opisuje ich wspólne życie oraz wspólną krakowską pracownię Zbigniew Kazimierz Witek: „Podczas wizyt wielokrotnie zadawałem sobie pytanie, jak to możliwe, by małżonkowie, artyści-indywidualiści (nie widziałem ich wspólnych realizacji rzeźbiarskich) mogli pracować synchronicznie, pod jednym dachem, a jednocześnie iść różnymi drogami artystycznymi, obserwując się wzajemnie i zapewne być dla siebie inspirującymi krytykami! Nie jest łatwo inspirować, nie narzucając swoich wizji artystycznych drugiej połowie. Tę umiejętność znakomicie opanowali Krystyna i Jerzy Nowakowscy. W pracowni sąsiadowały w artystycznym nieładzie ich rzeźby, przenikały się nawzajem, tworząc, zwłaszcza w okresach, gdy któreś z nich przygotowywało wystawę indywidualną, rozmaite konstelacje, spiżowe stada w różnych miejscach pracowni”. (Zbigniew Kazimierz Witek, Wstęp, Krystyna Nowakowska, Jerzy Nowakowski. Rzeźba, medale, Kraków 2004, s. 7). Jakie są prace Krystyny Nowakowskiej? Rzeźbiarka zajmuje się przede wszystkim formami kobiecymi. Z upodobaniem posługuje się postrzępioną formą, uzyskując intrygujące efekty dematerializacji oraz defiguracji. Ostatecznie osiąga efekt lekkości, tajemniczości oraz subtelności. Postacie, które wychodzą z pracowni artystki, są pozbawione szczegółów, przez co stają się uniwersalnymi symbolami. Jak zauważyła Maria Zientara, twórczość Nowakowskiej oscyluje wokół tego jednego tematu, który przedstawia na wiele sposobów. Jej sztuka jest opowieścią o ludzkiej kondycji, obliczach egzystencji, o codzienności oraz przemijaniu. Jerzy Nowakowski skupia się na innych formach. W jego artystycznym oeuvre można rozpoznać wątki, które pojawiają się w realizacjach przestrzennych i instalacjach. Są to kompozycje oparte na formie kuli oraz wszelkie wariacje i modyfikacje na jej temat. Pierwsze prace z serii „Introwersje” powstały w latach 70. XX wieku. Są to formy przypominające w wyrazie „rozdarte” kule, ulatujące, eksplodujące. Z czasem owe formy, rozsadzane wewnętrzną siłą, zdają się szukać na nowo utraconego kontaktu fizycznego. Zbliżają się one do siebie, a ich faktury się zazębiają. Artysta eksploruje tematy związane z siłą drzemiącą w materii.