MISTYKA SICHULSKIEGO Motyw rybaka, a nawet szerzej postaci w charakterystycznym, profilowym ujęciu przewija się wielokrotnie w twórczości Sichulskiego. Liczne kompozycje i ich autorskie powtórzenia artysta malował z wielką werwą, jakby chcąc przelać na swe postacie własne siły witalne, a jednocześnie – będąc spadkobiercą secesyjnej stylistyki – najczęściej niezwykle barwnie i dekoracyjnie. W twórczości Sichulskiego doszło do unikalnego mariażu form i tematów. Łączą się w niej bowiem motywy ludowe, religijne i mitologiczne. Wielokrotnie kompozycje malarza pomimo swej pozornej prostoty zostają naznaczone pewnego rodzaju mistycyzmem, który stanowi o ich wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju charakterze. Pierwiastki składające się na oeuvre Sichulskiego są oczywiście częściami składowymi ikonicznymi dla Młodej Polski i kontynuatorów jej dziedzictwa. Ludowość i religia wyrastają z nurtu chłopomanii i zakorzenienia w lokalnej tradycji, mitologia natomiast ma swoją genezę w ambiwalentnej strukturze sztuki europejskiej przełomu XIX i XX stulecia, przesyconej symbolizmem. Sichulski był artystą wszechstronnym, uprawiał zarówno malarstwo sztalugowe, jak i monumentalne, projektował freski i witraże, zajmował się wystrojem wnętrz i architekturą, rysunkiem satyrycznym, tworzył plakaty. Wykształcony przez Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego odnalazł własny, wyrazisty styl, oparty na doświadczeniu, niepospolitej intuicji i wnikliwej obserwacji natury. W polskiej historii sztuki zapisał się jako ilustrator życia górali z Karpat Wschodnich, konsekwentnie upamiętniając w swoich obrazach barwne stroje, obyczaje, wierzenia i przyrodę tego rejonu. Malował ponadto pejzaże i martwe natury, kompozycje historyczne i rzadziej – portrety. W ciągu całej swej twórczości powracał do motywów religijnych – głównie w kartonach do witraży i polichromii, odzwierciedlających wpływ sztuki Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera. Prezentowana w ofercie podobizna „Rybaka” z 1909 roku jest wyjątkowym dziełem w malarskiej spuściźnie artysty. Nie widzimy tu barwnych, ludowych strojów czy mistycznych obrzędów oraz tak charakterystycznego dla Sichulskiego zespolenia aspektów metafizycznych ze światem realnym. Jednak i w tej w kompozycji Sichulski sięga do innego motywu, w którym uwidacznia się jego romantyczna i symboliczna postawa jako artysty. Scena osadzona została bowiem w krainie prawdziwie „mitycznej”, gdzieś nad brzegiem rzeki, być może Prutu, który – jak zresztą całą Huculszczyzna – staje się miejscem w pełni magicznym. Niejednokrotnie wraz z nurtem Prutu płynie budząca niepokój barka Charona, do szopki przybywają huculscy pastuszkowie, a scena wyciągnięcia topielca z odmętów rzeki przybiera formę lamentu czynionego nad ciałem Chrystusa. Prace Sichulskiego, nawet tak z pozoru statyczne, takie jak „Rybak”, charakteryzują się specyficzną „uczuciowością”, którą należałoby tutaj utożsamić z nastrojowością. Specyficzną atmosferę uzyskał Sichulski poprzez oniryczny światłocień. Zbliżył się on tutaj bardzo wyraźnie do barokowych mistrzów i podobnie jak oni wykreował scenę otoczoną aurą tajemniczości i pełną wewnętrznego napięcia. Dominantą uczynił postać rybaka pogrążoną w półmroku nadrzecznych zarośli, a partię tą skontrastował z silnie rozświetlonym drugim planem kompozycji.