„Oczy krytyków i kuratorów zwróciły się ku Katarzynie Kozyrze (…), gdy w marcu 1996 otworzyła swoją indywidualną wystawę ‘Olimpia’ w galerii laboratorium w CSW. (…) Kozyra rozbiła obraz na tryptyk – trzy wielkoformatowe fotografie. Na jednej odtwarzała scenę z płótna Maneta (…). Na drugim zdjęciu też sfotografowała siebie – nagą, leżącą na szpitalnym łóżku na kółkach, z podłączoną kroplówką (…). Była wyleczona. ‘Olimpia’ mogła zakończyć zmaganie się z chorobą. Ale trzecie zdjęcie pokazywało, że wyrok jedynie odroczono. Ostatnia część tryptyku pokazuje nagą wysuszoną staruszkę z obwisłymi piersiami (…) na łóżku we własnym mieszkaniu. (…) podczas wykonywania zdjęć jedna z pozujących staruszek miała zapaść – na szczęście asystowała pielęgniarka”. Karol Sienkiewicz, zatańczą ci, co drżeli. Polska sztuka krytyczna, Kraków-Warszawa 2014, s. 258-259. Po swoim debiucie na Salonie Paryskim w 1865 roku, dzieło „Olimpia” Édouarda Maneta wzbudziło sensację i stało się jednym z najbardziej znanych obrazów tamtego okresu. Postać Olimpii, imię często kojarzone z prostytucją w dziewiętnastowiecznym Paryżu, nie była szokująca ze względu na swoją nagość, lecz ze względu na bezpośredni i wyzywający wzrok, który rzucała na oglądających. Manet inspirował się „Wenus z Urbino” Tycjana, tworząc podobną kompozycję z nagą, młodą kobietą w półleżącej pozycji. Jednak w przeciwieństwie do Wenus, Olimpia nie wykazywała zalotności, ale raczej świadomość swojej seksualności, co było podkreślone przez dominującą pozycję jej ręki i bezpośredni wzrok. Interpretacje obrazu Maneta są do dziś przedmiotem debat – dyskutuje się zarówno o rolę ciemnoskórej służącej, jak i o przedstawieniu Olimpii jako niezależnej kobiety świadomie żyjącej z własnego ciała, choć jednocześnie przedstawionego przez męskie spojrzenie. Projekt „Olimpia” Katarzyny Kozyry składa się z trzech dużych fotografii i krótkiego filmu wideo dokumentującego jej chemioterapię w walce z nowotworem, z którym zmagała się od 1992 roku. Na jednym ze zdjęć artystka leży na łóżku z niebieską pościelą, obok niej stoi czarno - skóra kobieta, a obecny jest również kot z jej wcześniejszej pracy „Piramida zwierząt”. Kolejna „Olimpia” (Biała) przedstawia artystkę w sterylnej bieli, na łóżku szpitalnym, w towarzystwie pielęgniarki trzymającej kroplówkę. Atrybutem pozwalającym zidentyfikować Olimpię jest cienka, czarna atłasowa wstążka przewiązana na jej szyi. Ów atrybut odnajdujemy też na trzeciej fotografii, która przedstawia postać leżącej starszej kobiety o skrzyżowanych na piersiach ramionach. Odniesienie Katarzyny Kozyry do „Olimpii” Maneta jest dwuznaczne i przepełnione ironią. Przeistaczając się w postać Olimpii, Kozyra nie tylko zmiękcza ostrze choroby, pokazując się bez włosów i tym samym „oswajając” jej skutki, ale również świadomie wyprzedza spodziewane reakcje publiczności i krytyków, które mogą przypominać te sprzed stu pięćdziesięciu lat. Co więcej, artystka pod - jęła wyzwanie wobec dominującego w kulturze męskiego ideału piękna młodego, zdrowego kobiecego ciała, ujawniając fałsz i hipokryzję takiej wizji kobiecości. Przez swoje odniesienie do Olimpii, artystka rzuciła wyzwanie nie tylko konwencjom estetycznym, ale również społecznym i kulturowym oczekiwaniom dotyczącym przedstawienia kobiety, prezentując alternatywny obraz, który konfrontuje się z ograniczeniami wykluczającymi akceptację dla cielesnej niedoskonałości.