Karol Larisch studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego, Józefa Pankiewicza i Felicjana Kowarskiego. W 1926 znalazł się w Paryżu, gdzie kontynuował studia u Pankiewicza, wiążąc się z przebywającą tam grupą kapistów. Pracował w Luwrze, kopiując dzieła dawnych mistrzów, co pozwoliło mu dokładnie przestudiować tę sztukę. Szczególne wrażenie wywarło na nim malarstwo francuskie XVIII wieku, zwłaszcza twórczość Antoine Watteau. Tematy jego obrazów to przede wszystkim sceny mitologiczne, motywy zabaw, pikników, a także martwe natury, portrety i akty. Wśród pejzaży malowanych przez Larischa częstym tematem były krakowskie Planty oraz kameralne zakątki miejskie i wiejskie. W początkowej twórczości artysta tworzył obrazy o stonowanej kolorystyce z wyraźnym światłocieniem i poprawną perspektywą. Z czasem, wraz z poznawaniem malarskich założeń koloryzmu, jego malarstwo stawało się coraz jaśniejsze i barwne. Perspektywa i prawidłowe proporcje zostały zatracone na rzecz zestawień kolorystycznych, dających czysto wrażeniowe efekty. Larisch był sumiennym artystą, który intensywnie pracował nad warsztatem. Dzięki temu osiągnął wysoki poziom techniczny i wyrafinowaną biegłość w komponowaniu zestawień kolorystycznych. Prezentowany obraz to portret innego malarza kolorysty – Wacława Taranczewskiego. Obraz jest przykładem malarstwa, gdzie sposób kładzenia farby oraz jej kolor są głównym środkiem przekazu. Forma jest budowana za pomocą krótkich pociągnięć pędzla i drobnych plam barwnych o rozmaitych odcieniach. Światłocień i głębia są wyrażone poprzez odpowiednie zestawienie kolorów. Operowanie odpowiednią paletą barw widoczne jest na bogatym tle, gdzie nakładające się na siebie plamy barwne dynamizują kompozycję. Zarys postaci zbudowany jest z wykrzywionych linii, co rytmizuje i ożywia obraz. Mimo finezyjnej, wrażeniowej formy, portretowany mężczyzna został przedstawiony w sposób realistyczny. Rysy twarzy odzwierciedlają jego rys psychologiczny. Artysta ma na sobie białą koszulę i czerwoną kamizelkę, a w rękach trzyma gitarę. W porównaniu do dokładnie przedstawionych górnych partii ciała portretowanej postaci, dolne partie zamazują się i zlewają ze sobą. Efektywna praca Karola Larischa jest popisem jego warsztatowych i artystycznych umiejętności oraz pozwala stawiać go wśród czołowych kolorystów polskich.