„Muzyczny obraz, magiczny akord kolorów… Nie bez racji Witruwiusz stwierdził, że „nie może być prawdziwie artystą ten, kto nie rozumie muzyki, gdyż ona sama jest muzyką, jest harmonią, którą się widzi”. Lecz różne rodzaje muzyki istnieją i różne też emocje wyrażać potrafią. W których więc regionach umieścić melodię obrazów Juliusza Joniaka? Może w rytmicznym śpiewie cykad w upalne popołudnie, gdzieś gdzie cytryna i daktyl dojrzewają, co Joniak nagrał sobie na taśmę magnetofonu i przywiózł do wilgotnego Krakowa, by móc w zaciszu pracowni odtworzyć nastrój rozgrzanego błogostanu dolce far niente”. Jerzy Madeyski, Przesączyć kolor światłem a linią podkreślić kształt [w:] Juliusz Joniak. Malarstwo, Kraków 2017, s. 101. Juliusz Joniak jest jednym z najważniejszych przedstawicieli krakowskiego kręgu kolorystów. Co prawda studia malarskie rozpoczął we Lwowie, jednak po zakończeniu wojny kontynuował je już w Krakowie. Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki przez wiele lat zajmowała w jego życiu szczególną pozycję za sprawą rozwijającej się tam kariery akademickiej malarza. Joniak niedługo po studiach został asystentem, a następnie adiunktem w jednej z pracowni malarskich. W latach 60. awansował do roli docenta, w latach 80. wraz z uzyskaniem tytułu profesora objął stanowisko dziekana Wydziału Malarstwa, a niedługo później również prorektora rodzimej uczelni. Wczesne malarstwo Joniaka, pochodzące jeszcze z lat 50. i 60., jest obecnie mało znane, zarówno ze względu na niewielką liczbę ówczesnych wystaw, jak i zachowanych przykładów, powracających z wystaw zagranicznych często nie w komplecie. Ówczesna twórczość charakteryzowała się bardziej ascetycznym podejściem do realizmu przedstawianej sceny, i to w odzwierciedleniu przedmiotów, a także kompozycji i perspektywy. Martwe natury i pejzaże z lat 60. wyróżniają się również wyrazistą geometryzacją i kubistycznym podziałem płaszczyzny, zakrawającym o abstrakcję. Jonik kontynuował ów kierunek również w latach 70., kiedy jego obrazy ewoluowały ku dynamicznej abstrakcji. Model, przedmiot czy widok stawały się dla niego jedynie pretekstem do uwolnienia drzemiącej wewnątrz ekspresji. Energia uwalniała się zazwyczaj w wyraźnym podziale płaszczyznowym i kontrastowej kolorystyce. Od lat 80. w jego malarstwo zaczęło pojawiać się więcej spokoju. Obrazy zyskały urzekającą liryczność barw i światła. Późniejsze pejzaże i martwe natury są delikatniejsze i posiadają więcej swobody. Nie przeważają w nich już twardy podział i geometryzacja, a lekkość symbolicznego oddania charakteru rzeczy. Ostatnie 30 lat twórczości Joniaka orbituje wokół śródziemnomorskich inspiracji. Częste podróże artysty do Grecji, Hiszpanii i południowej Francji zaowocowały rozjaśnieniem palety barwnej i ociepleniem światła, tak kluczowego w jego kompozycjach. Obrazy zdają się wibrować i rozmywać, są idealnym oddaniem krajobrazów i rzeczy widzianych przez pryzmat rozgrzanego słońcem powietrza południowych krańców Europy.