„Jest więc Joniak malarzem nastroju, czego – jak to już zostało powiedziane – nie należy mylić z mrocznymi stanami duszy, a wręcz przeciwnie. Joniak opiewa urodę świata i płynącego stąd życia, bo jest rasowym sensualistą w arystotelesowskim rozumieniu tego pojęcia. (…) Maluje tylko akwarelowe szkice. Nie tworzy więc jak impresjoniści, na żywo, a vista, pędzlem na długim trzonku dla szybszego zanotowania ulotnej gry świateł i zmieniającego się pod jej wpływem zabarwienia przedmiotów. Nie odpisuje więc z natury, nie jej bowiem jest podporządkowany, lecz nastrojowi, który ona w sobie niesie i w nim wywołuje”. Jerzy Madeyski, Przesączyć kolor światłem a linią podkreślić kształt [w:] Juliusz Joniak. Malarstwo, Kraków 2017, s. 103. Chociaż to południe Europy skradło serce Juliusz Joniaka, na jego obrazach z lat 70. pojawiają się również norweskie fiordy. Dzikość krajobrazu północy oraz znacząco odmienna paleta barwna skłaniały artystę do refleksji. Norweskie pejzaże Joniaka są zróżnicowane pod względem ujęcia płaszczyzny. Ostre, poszarpane krawędzie i ciemne tony skał wydobywają miękkość pastelowych odcienie nieba oraz skrzącą się, zielonkawą taflę wody. Kompozycję dopełniają unoszące się na powierzchni łodzie i nabrzeżna, geometryzująca architektura. Pejzaż, choć ostatecznie pełen kolorów, emanuje oceanicznym chłodem. To niemal namacalne wrażenie zawdzięcza mistrzowskiemu ujęciu świtała. Twórczość Joniaka swój wdzięk posiada właśnie w magicznym światle, tak trafnie oddającym rzeczywistość, czy to wibrujących gorącem śródziemnomorskich miasteczek, czy też surowych, smaganych wiatrem fiordów. Chociaż to południe Europy skradło serce Juliusz Joniaka, to na jego obrazach z lat 70. pojawiają się również norweskie fiordy. Dzikość krajobrazu Północy oraz znacząco odmienna paleta barwna skłaniały artystę do refleksji. Norweskie pejzaże Joniaka są zróżnicowane pod względem ujęcia płaszczyzny. Ostre, poszarpane krawędzie i ciemne tony skał wydobywają miękkość pastelowych odcieni nieba oraz skrzącą się, zielonkawą taflę wody. Kompozycję dopełniają unoszące się na powierzchni łodzie i nabrzeżna, geometryzująca architektura. Pejzaż, choć ostatecznie pełen kolorów, emanuje oceanicznym chłodem. To niemal namacalne wrażenie udało się uzyskać dzięki mistrzowskiemu ujęciu światła. Twórczość Joniaka swój wdzięk posiada właśnie w magicznym świetle, tak trafnie oddającym rzeczywistość, czy to wibrujących gorącem śródziemnomorskich miasteczek, czy też surowych, smaganych wiatrem fiordów.