„Podejście tego rodzaju przesuwa zainteresowanie z obrazu na widza oraz na to, co rozgrywa się między nimi. Właśnie w owym ‘między’ rozgrywa się wizualna akcja, a obraz staje się przeżyciem, doznaniem i doświadczeniem, a nie tylko martwym przedmiotem. W ten sposób realizowane były więc postulaty Albersa, a Stańczak mógł spełniać się jako twórca energetyzujący płaszczyznę obrazu, która z kolei dzięki swojej barwnej radiacji wchodzi w intensywną interakcję z widzem. Za op-artem, jako powszechnie zrozumiałym stylem międzynarodowym, stoi również utopia globalnego uszczęśliwienia ludzkości poprzez czystą formę. Nie dziwi więc, że ten sposób malowania odpowiada Stańczakowi, który dąży do sztuki, jaka pozwoliłaby mu uciec od własnej traumatycznej biografii i przyniosła ukojenie (…) w ramach op-artu miały więc powstawać dzieła przeznaczone do bezpośredniego kontaktu z odbiorcą i klarowne dla każdego”. Marta Smolińska, Julian Stańczak. Op art i dynamika percepcji, Warszawa–Kraków 2014, s. 53-54