Julian Fałat studia artystyczne odbył w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1869 – 1871. Naukę kontynuował następnie w Monachium, gdzie w latach 1879-1881 studiował na tamtejszej Akademii pod kierunkiem Aleksander Strähuber oraz Johanna Raaba. Podczas pobytu w Monachium pozostawał w bliskim kontakcie z Józefem Brandtem oraz resztą polskiej kolonii artystycznej. W czasie studiów monachijskich Fałat malował głównie sceny rodzajowe oraz sceny z życia klasztornego, np. „Bendyktyn” czy „Mnich z mszałem”. Pochodzące z przełomu lat 70. i 80. XIX stulecia prace ukazujące najczęściej znakomicie uchwycone w ruchu i charakterze postaci, odznaczały się drobiazgowym realizmem i pietyzmem w oddaniu detalu. Wiele prac miało charakter czysto ilustratorski. Już na tym etapie kariery medium, które wybierał najczęściej, była akwarela. Wczesne akwarele artysty odznaczały się niebywałą jak na to medium precyzją i drobiazgowością oddaniu detalu. Malując farbami wodnymi poszukiwał efektów zbliżonych do malarstwa olejnego. Dążył do nieprzejrzystości podkładu, pokrywał farbami dokładnie całą powierzchnię papieru. Zmiany tonacji były przeprowadzane dyskretnie w obrębie jednego koloru. Wczesna twórczość Fałata, przypadająca na lata między rokiem 1871 (koniec studiów w Krakowie) a rokiem 1884 (wyjazd do Hiszpani i podróż dokoła świata) dzielona jest przez historyków sztuki na dwa główne wątki tematyczno-stylistyczne: „akademicki” i tematykę związaną z tradycją i kwestią narodową. Sceny o charakterze akademickim cechowała pewna statyczność układu, pedantyczność w warstwie formalnej, użycie ciemniejszych tonacji barwnych. Prace te zawierały poszukiwane przez ówczesnych odbiorców czytelną anegdotę oraz pogodną i bezproblemową atmosferę. Drugi wyodrębniany wątek, wątek narodowy związany był z tematyką kościelną oraz staroszlachecką. Wśród tych prac należy wymienić między innymi: „Zakrystiana zapalającego świecę od lamki”, „Po kweście, „Popielec”, „Nad herbarzem”. Wiele z tych prac było następnie reprodukowanych przez czasopisma takie jak „Świat” czy „Tygodnik ilustrowany”. Już w tych wczesnych pracach, pomimo koncentracji na temacie, artysta chętnie eksperymentował z zestawieniami kolorystycznymi. Najwybitniejszą pracą artysty pochodzącą z omawianego okresu twórczości był „Popielec”, powstały w trakcie jego pobytu w Rzymie na przełomie 1879 i 1880 roku. Praca jest znana dzisiaj niestety jedynie w drzeworytniczej reprodukcji z „Tygodnika Ilustrowanego”. Obraz zwracał uwagę staranną, wystudiowaną kompozycję. Praca wystawiona w Monachium, Warszawie i Krakowie utorowała artyście drogę do uznania i rozpoznawalności. Jedną z wcześniejszych zachowanych do dnia dzisiejszego prac artysty jest „Modlący się starzec” z 1881 rok, znajdująca się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Kompozycja jest przykładem niesłychanej wręcz biegłości artysty w technice akwareli, która przybiera charakter studium światłocieniowego, z przenikającymi się wzajemnie partiami oświetlonymi i zacienionymi. Artysta skupił uwagę na dłoniach, twarzy i włosach, pozostałe partie kompozycji traktując bardziej pobieżnie. W swoich pamiętnikach artysta wspominał, iż w latach nauki często trudnił się malowanie portretów i głów w celach czysto zarobkowych. Takie zamówienia pozwalały mu zapewnić sobie podstawy egzystencji. Od roku 1880 akwarelowe głowy i studia zaczął pokazywać na wystawach, w kraju i za granicą, gdzie szybko zyskały uznanie. Większość z nich najpewniej nie odbiegała poziomem wykonania od wizerunku modlącego się starca, o czym świadczą zachowane reprodukcje. Bohaterami większości tych studiów i portretów były postaci z nizin społecznych: drwale, rybacy, wieśniacy - grupy społecznej, którą Fałat, wywodzący się z chłopskiej rodziny, znał najlepiej. Z tego okresu twórczości pochodzi prezentowana w ofercie aukcyjnej akwarela. Kompozycja poprzez osadzenie sylwetki dziewczynki na tle otwartego okna prowadzi dialog z tradycją malarstwa europejskiego. Tego typu kompozycja, typowa dla wielu portretów włoskiego quattrocenta, znakomicie obrazuje przywiązanie młodego wówczas artysty do tradycji. Delikatne rysy twarzy kilkuletniej dziewczynki, współgrają z finezyjnym i miękkim modelunkiem. Rysunek w partii twarzy niezwykle drobiazgowy i detaliczny, w partii pejzażu staje się bardziej sumaryczny. W tej partii kompozycji widać już bardziej swobodną, rozlewną plamę barwną, delikatne tony i płynne kontury. W pewnych partiach kompozycji, w partii pejzażu oraz stroju dziewczynki artysta pozostawił także miejsca niezamalowane, wykorzystując naturalny kolor podłoża jako dodatkowy walor barwny. Zabieg ten, w kolejnych latach, stanie się znakiem rozpoznawczym Fałata. Jak wiemy z pamiętników artysty, wizerunek powstał zapewne podczas wyjazdu do Zurychu w lipcu 1979 roku, gdzie udał się w związku z zatrudnieniem przy budowie kolei Tosstahlbahn. Artysta został zatrudniony przez pana Wilda, szefa księgarni Orell Fussli, do wykonania portretów dwóch jego córeczek. Te realizacje, które spotkały się z bardzo pozytywnym odbiorem, nie tylko wśród rodziców dziewczynek, przyniosły Fałatowi dalsze zamówienia. Okoliczności powstania pracy Fałat opisywał w następujących słowach: „W lipcu jadę do Zurychu, aby na miejscu wykonać zamówione rysunki; przywożę ze sobą trochę prac figuralnych i głów , które powodują, że p. Wilde (szef księgarni Orell Fussli) zamawia u nie sportretowanie dwóch jego córeczek w podobny sposób. Dwa portreciki, wykonane ku zadowoleniu rodziców, przynoszą mi oprócz pięciu, dalsze zamówienia; maluję portreciki dzieci kilku patrycjuszowskich rodzin Zurychu, u Muraltów, Wunderli u pułkownika Huberta i innych. „Kunsthandlung” Appenzellera zakupuje u mnie kilka akwarelek , które potem wypożycza do kopjowania uczącym się malarstwa” (Julian Fałat, „Pamiętniki”, Warszawa 1935, s. 78). Nie mamy pewności czy prezentowana praca jest portretem jednej z córeczek pana Wilda, czy może portretem dziewczynki z jednej z innych rodzin, dla której Fałat pracował jako portrecista. Bez wątpienia jednak jest niezwykle rzadkim przykładem pracy artysty pochodzącej z wczesnego etapy jego kariery. Portret, odznaczający się wyjątkowymi walorami artystycznymi, jest bez wątpienia obiektem o wyjątkowych walorach kolekcjonerskich.