Podróż do Chin oraz Japonii w decydujący sposób wpłynęła na tożsamość twórczą trzydziestoletniego Juliana Fałata – wydawać by się mogło w pełni ukształtowanego realisty pasjonującego się scenami myśliwskimi oraz rodzajowymi. Jednak spotkanie z wyjątkową sztuką „obrazów przemijającego świata” uczyniło reformatora Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pierwszym i najlepszym wśród młodopolskich malarzy interpretatorem dalekowschodniego stylu. Krytyka artystyczna już za życia malarza doceniała doskonałe wykorzystywanie japońskich zasad formułowania obrazu. Mieczysław Wallis mianował go „mistrzem skrótowych napomknięć i syntetycznych uproszczeń”, a Wacław Husarski na łamach „Tygodnika Ilustrowanego” pisał o artyście: „Fałat jest jednym z najwybitniejszych niewątpliwie japonistów, którzy na przełomie wieku XIX i XX stanowią odrębną w sztucę grupę. Syntetyczne uproszczenia barwy i rysunku; ekspresja rzuconej pośpiesznie i nerwowo plamy akwarelowej; wirtuozowska biegłość pędzla, a nawet tak charakterystyczne dla Fałata, wyzyskiwanie białości papieru – wszystko to jest bardzo oryginalnym i bardzo samodzielnym zużytkowaniem nauk, wyniesionych ze sztuki japońskiej”. Sam artysta w swym pamiętniku wspominał: „Dla Japonii i Japończyków żywię uwielbienie wręcz bezgraniczne”, oddając tymi słowami nie tylko zamiłowanie do czysto malarskich rozwiązań, lecz także do wszystkich aspektów kultury i społeczeństwa Kraju Kwitnącej Wiśni. Mistrzowskie wyczucie i wyjątkowość kompozycji w dużym stopniu wynikają z osobistego zetknięcia się artysty z przyrodą, krajobrazem, ludźmi oraz zabytkami Japonii, podczas gdy inni „japoniści” poznawali stylistykę Dalekiego Wschodu, studiując albumy bądź artefakty przywiezione przez kolekcjonerów. W pracach Fałata dostrzegalne są rozmaite inspiracje japońską estetyką, filozofią i sztuką, przejawiające się w sposobie budowy obrazu, przesunięciu centralnej osi kompozycji, horyzontalnym formacie papieru oraz przede wszystkim w syntetyzowaniu uproszczonej plamy barwnej. Prezentowana praca należy do absolutnie unikatowych realizacji Fałata w pastelowym medium. Jako mistrz akwareli artysta po pałeczki pasteli sięgał zaledwie kilka razy na przestrzeni swojej długoletnie działalności artystycznej. W zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie istnieje praca pastelowa „Okiść”, ukazująca typowy dla Fałata motyw zaśnieżonego świerku. Technika pastelowa w epoce Juliana Fałata była niezwykle modna, również pozwalała na dynamizowanie warsztatu pracy – dzieła wykonywane pastelami powstawały o wiele szybciej, pozwalały na szybsze uzyskanie efektu artystycznego z pominięciem długiego procesu schnięcia farb olejnych. Tak też jest w przypadku prezentowanego w katalogu „Chrztu”. Szybkie, energiczne pociągnięcia kredki świadczą o wręcz reporterskiej chęci rejestracji ważnego dla portretowanej rodziny momentu. Jako wyśmienity japonista Fałat, w odróżnieniu od realizacji farbami wodnymi, uzyskał niesamowity efekt soczystego koloru właściwego dla tonacji barwnej japońskich drzeworytów. Również istotny jest temat prezentowanej pracy. Fałat, jako człowiek bardzo rodzinny, często portretował osoby z najbliższego otoczenia. Z czułością portretował trójkę swoich pociech, również w technice pastelowej co może sugerować, że prezentowana scena „Chrztu” jest rejestracją uroczystości z rodzinnego kręgu Fałata.