„Gdy wszyscy święci idą do nieba” to zwyczajowy tytuł jednego z najważniejszych standardów jazzowych. Utwór ten, który powszechnie jest znany pod swoim angielskojęzycznym tytułem „When the Saints Go Marching In” lub też po prostu jako „The Saints” na stałe wpisał się w świadomość wielu pokoleń Polaków zafascynowanych jazzem, w tym również w świadomość Juliana Bossa-Gosławskiego. Pochodzenie tego standardu jest niejasne, choć powszechnie uważa się, że utwór powstał na początku XX wieku jako wariacja na temat jednej z dwóch pieśni gospel: „When the Saints Are Marching In” (1896) i „When the Saints March in for Crowning” (1908). Po raz pierwszy „The Saints” trafił na trwałe nośniki w 1923 dzięki wytworni Paramount Jubilee Singers na Paramount 12073 w Los Angeles. W latach 20. XX wieku nagrano kilka kolejnych wersji. Chociaż „The Saints” miał korzenie ludowe, w późniejszych latach wielu kompozytorów rościło sobie do niej prawa autorskie, w tym Luther G. Presley, Virgil Oliver Stamps, R. E. Winsett. Melodia jest szczególnie kojarzona z miastem Nowy Orlean i postacią Louisa Armstronga, który w 1938 stworzył jedną z najważniejszych interpretacji tego utworu. „The Saints” to hymn, który w bardzo rytmiczny sposób opisuje proces wstąpienia do nieba. Doskonałą ilustracją dla tego utworu jest rzeźba Bossa-Gosławskiego, która skomponowana w analogicznie rytmiczny sposób opiewa marsz świętych do bram nieba. Podobnie jak „The Saints” rzeźba Gosławskiego ma też swój ludowy, nieco „nieokrzesany” i „krnąbrny” rodowód. Boss jest znany jako twórca rzeźb funkcjonujących „na przekor” konwencjom. Prętom żelaznym, czernionym grafitem, daleko jest do bieli marmurów Carrary. A może właśnie – przekornie – wyjątkowo blisko. Bo w tym całym złomie, jak zwykł mawiać sam artysta, jest jakaś uniwersalna prawda, niezmanierowana, czysta, mistyczna. Zdecydowanie bliższa prawdzie popiołów spływających Gangesem czy tym sypanym w Środę Popielcową, niż tym, które pokrywają podłogę kuźni metaloplastykow. Prezentowana praca pochodzi z okresu największej aktywności artystycznej Juliana Bossa-Gosławskiego, czyli z okresu przypadającego na lata 1955-65. W 1956 Boss ponownie dołącza do reaktywowanej grupy 4F+R, która czerpie garściami z po odwilżowego kulturalnego wzmożenia. 4F+R (forma, farba, faktura, fantastyka + realizm) była polską awangardową grupą artystyczną, która działała w Poznaniu od 1947 do 1949 i została reaktywowana na rok w 1956. 4F+R funkcjonowała w tradycji ekspresjonistycznej, stworzonej w kręgach międzywojennego czasopisma artystycznego „Zdrój”. Ekspresjonistyczne rzeźby Bossa z lat 60. XX wieku zrywały z akademicką estetyką i wprowadzały na „salony” takie materiały jak żelazo przemysłowe czy blacha. W tym okresie Boss realizował również liczne zamówienia o charakterze użytkowym. Wśród najbardziej monumentalnych warto z pewnością wymienić pomniki: Braterstwa Broni w Szprotawie czy też Pomordowanych Więźniów Politycznych w Słońsku. Dla mieszkańców stolicy najbliższe będą jednak kandelabry, które Boss przygotował dla Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie i zdobią monumentalne wejście gmachu przy placu Małachowskiego.