Józef Boss-Gosławski był związany ze środowiskiem poznańskich artystów, m.in. wraz z Alfredem Lenicą, należał do awangardowej grupy „4F+R” (forma, farba, faktura, fantastyka + realizm), która deklarowała zerwanie z impresjonizmem, naturalizmem, eklektyzmem i wyjście ze sztuką na ulice, do zwykłych ludzi. Nowym nośnikiem miały być zdobycze surrealizmu, abstrakcjonizmu i ekspresjonizmu. Ten ostatni był mocno widoczny w działaniach rzeźbiarza, zwłaszcza ze względu na materiał, którego używał. Był to spawany metal. Boss-Gosławski był pionierem – stali przemysłowej nie używali inni artyści. Umiejętność operowania specyficznym i opornym w naturze materiałem rzeźbiarz zdobył od robotników pracujących w zakładzie ojca. Był niekwestionowanym prekursorem, który zastosował wspomnianą stal w swojej twórczości. Jak opowiada o wyborze tworzywa przez Bossa-Gosławskiego Anna Borowiec: „W przypadku Bossa sięgnięcie po ten materiał wynikało z głęboko zakorzenionych w jego biografii doświadczeń wojennych i osobistych przekonań, które po latach przybrały formę życiowej filozofii. Andreas Biller, wspominał, że artysta miał zwyczaj odpowiadać na wzór Diogenesa, ‘Nie zasłaniaj mi mojego złomu’. Przeżycia z okresu okupacji, naznaczone obrazami okrucieństwa i zniszczenia, jak choćby te związane z likwidacją radomskiego getta czy niszczenia zabytków i pomników miały wyraźny wpływ na jego artystyczny światopogląd. Ich konsekwencją było świadome sięgnięcie po poprodukcyjne odpady, przedmioty uszkodzone i odrzucone, ale też tworzenie poprzez niszczenie formy, odsłaniającej przygnębiającą powojenną rzeczywistość, naznaczoną cierpieniem i destrukcją” (Anna Borowiec, „Nie zasłaniaj mi mojego złomu” [w:] Julian Boss-Gosławski, Cały ten złom, Poznań 2022, s. 19).