Choć Rapacki to malarz kojarzony głównie z Warszawą, a jeszcze szerzej z Mazowszem, to epizody krakowskie stanowią równie ważne momenty w jego biografii. W grodzie Kraka pojawił się on już w 1887 roku. Studiował w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych u Cynka, Szynalewskiego i Jabłońskiego. Pierwszy pobyt w Krakowie nie był jednak długi. Trwał zaledwie do 1888, kiedy to Rapacki wyjechał do Warszawy, gdzie zetknął się z Gersonem. Kształcił się jeszcze później w Monachium, ale, co ciekawe, powracał i do Krakowa. Zamieszkał tam ponownie w 1901 roku, a także w latach 1905-07. Pobudki były ku temu czysto osobiste. Stan zdrowia zmusił Rapackiego do leczenia, a bliskość Zakopanego dała mu dostęp do lecznic i sanatoriów. Prace powstające na Mazowszu nawiązywały do twórczości malarzy innowatorów na gruncie tamtejszego pejzażu – Władysława Podkowińskiego oraz Józefa Chełmońskiego. Zamieszkując w Warszawie, podjął próby z zakresu pejzażu czystego. Przez historię sztuki Rapacki został niesprawiedliwie osądzony jako „epigon realizmu”. Wielokrotnie powtarzano zapisane przez Pię Górską sformułowanie o „malarzu brzóz i liliowych wrzosów” (Pia Górska, Paleta i pióro [Wspomnienia], Kraków 1956, s. 39.). Mimo powtarzalności motywów i nadmiernej szczegółowości jego dzieł w ostatnich latach twórczości, wczesne dzieło Rapackiego stanowi ciekawy eksperyment malarski wyrosły na gruncie monachijskiego Stimmungu. Rzeczywiście prawdą jest, że malarstwo Rapackiego kojarzone jest głównie z monumentalnymi widokami przyrody. Dał on poznać się jednak także chociażby jako wyborny karykaturzysta. Niemniej jednak, wracając jeszcze do kwestii krakowskich, zaznaczyć należy, że przebywając pod Wawelem szczególnie interesował się on nie tyle otaczającą go naturą, co pejzażem architektonicznym i kulturowym miasta. Obok licznych kadrów wyodrębnić można te z przedstawieniem Szarej Kamienicy czy ikoniczną dzisiaj litografią barwną z sylwetą wieży Kościoła Mariackiego. Prezentowana w katalogu praca datowana jest na rok 1928, czyli stanowi na tle twórczości mistrza dzieło epigońskie. Trudno jednoznacznie identyfikować konkretne miejsce, ale charakter architektury sugeruje, że to zabudowania żydowskiej dzielnicy Kazimierz. Być może to po prostu późna reminiscencja malowanych w latach 80. XIX stulecia widoków stanowiących przykłady wczesnych, znakomitych prac Rapackiego.