Joachim Weingart przyszedł na świat w 1895 roku w Drohobyczu na terenie dzisiejszej Ukrainy. Kształcił się początkowo we Lwowie, z którego wyjechał w 1912 roku, by podjąć naukę w Szkole Przemysłu Artystycznego w Weimarze. Studia kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Następnie przebywał jeszcze parokrotnie w Berlinie, by w 1923 roku ostatecznie osiąść w Paryżu. W podróż do francuskiej stolicy udał się wraz ze swoim przyjacielem, także malarzem, Zygmuntem Menkesem. Artyści zamieszkali wspólnie w Hôtel Medical i wkrótce zaczęli obracać się w kręgu artystycznej bohemy miasta. Z innymi przybyszami z Lwowa, Alfredem Aberdamem i Leonem Weissbergiem, założyli nowe ugrupowanie – Grupę Czterech. Obok pejzaży i martwych natur ulubionym tematem malarza stał się akt kobiecy. Modelki Weingarta przedstawiane są zazwyczaj w zaciszu pracowni, na jednolitym, ciemnym tle. Ukazane w intymnej sytuacji zdają się jednak z łatwością pozować malarzowi, który stara się z jak największym pietyzmem uwidocznić ich prawdziwą naturę. Weingart odtwarza anatomię, ale wyposaża także portretowane kobiety w liczne atrybuty. Jedne trzymają naręcza kwiatów, inne okryte zostają skąpą tkaniną w żaden sposób nieukrywającą ich wdzięków. Na prezentowanym w katalogu obrazie modelka trzyma w uniesionej dłoni kastaniety i zdaje się być w trakcie tańca. Co nietypowe, towarzyszy jej jeszcze postać Pierrota, który zarzuca na plecy dziewczyny czerwoną tkaninę. Tajemniczy pierrot – jeden z aktorów włoskiej komedii dell’arte, inspirowała już Antoine’a Watteau czy Francisca Goyę. Następnie zainteresowała i pobudziła wyobraźnię modernistów począwszy od Paula Cezanne’a aż do Pabla Picassa, którego różowy okres zdominowany został przez tajemnicze postacie cyrkowców i komediantów. „(…) już (…) u Baudelaire’a, stary cyrkowiec jest alter ego artysty, a kariera linoskoczka – metaforą życia. Stąd cyrk, maskarada i commedia dell’arte stały się jednym z głównych mitów awangardy (…). Trupa cyrkowców to zbiorowość wegetująca na pograniczu społeczeństwa, ale i na pograniczu sfery poezji, zaś los klauna odsłania samotność człowieka wobec świata, ciągłe balansowanie między samorealizacją a upadkiem, twórczością a bezużytecznością” (Matilde Battistiani, Picasso, tłum. Dorota Łąkowska, Warszawa 2006, s. 36). Czy zatem prezentowany obraz można odczytywać jako alternatywną wersję tradycyjnego motywu „malarza i modelka”?