„Artysta zestawiał swastykę z krzyżem, pięcioramienną gwiazdę z flagą narodową, gwiazdę Dawida z emblematami wojskowymi. We wczesnych performansach Truszkowski dobitnie konfrontował te symbole z bólem własnego ciała rozcinanego skalpelem. Teraz niewyrażalny dramat fizycznej i psychicznej udręki przenosi na wizualną formę swoich obrazów. Warto spróbować wniknąć w ducha ich wyjątkowo wibrującej kaligrafii i udręczonej faktury. Tak ukształtowane przez artystę obrazy nabierają ponownie znaczenia dzięki i poprzez indywidualność, która wybudza je z bezwładu frazesów i przywraca do życia” (M. Sitkowska, Jerzy Truszkowski, „Time and Tide”, Tokyo, 1992, s. 102). Jerzy Truszkowski jest jedną z barwniejszych postaci debiutujących artystycznie w latach 80. Performer, malarz, prekursor polskiej sztuki krytycznej lat 90. W czasach studiów wygłaszał teoretyczne wykłady czerpiąc od swojego idola Witkacego. Pozostawał pod wpływem teorii pozytywnego nihilizmu Andrzeja Partuma. Był artystą totalnym próbującym przekształcić własne życie w sztukę. Performance stanowią najważniejszą część jego twórczości, która przyniosła mu prawdziwe uznanie w kraju i za granicą. W latach 80. tworzył ekspresyjne cykle „Nihilistyczny Alians Orgiastyczny” („NAO”) czy „Nihilizm Intelektu”. Niejednokrotnie nadawał swojej sztuce ostre przesłanie. Dopuszczał się samookaleczeń w toku tworzenia swoich prac, takich jak wycinanie skalpelem na rękach, twarzy czy torsie symboli gwiazd, krzyży etc. Malarstwo w twórczości Truszkowskiego dominować zaczęło od końca lat 80., podobnie jak swastyki, pentagramy czy heksagramy, obecne na jego obrazach.