Prezentowany portret kobiety wiąże się z najwcześniejszym okresem twórczości Jerzego Nowosielskiego, który w 1945 wraz z członkami Grupy Młodych Plastyków oficjalnie zainaugurował ich działalność wystawą Związku Literatów w Krakowie. Wraz z kolejną ekspozycją w krakowskim Pałacu Sztuki w 1946 wczesne prace Nowosielskiego zostały przyjęte bardzo entuzjastycznie przez krytykę. Szczególnie zauważona i doceniona była tu umiejętność w operowaniu plamą barwną i sprowadzenie jej do płaszczyzny obrazu. Artysta, skupiając się na zagadnieniu formy, pozostawał jednocześnie z dala od kubizmu i abstrakcjonizmu. Najwcześniejsze przedstawienia postaci kobiecych w dziełach Nowosielskiego mają w sobie znamiona zarówno emocjonalnych modigilianowskich aktów, jak i hieratyczno-poetyckich portretów bliskich bizantyńskiej stylistyce. To właśnie kobieta była dla twórcy głównym ośrodkiem artystycznych poszukiwań, w której upatrywał łączność spraw duchowych z fizycznymi bytami. Pewną metafizykę Nowosielski szczególnie upodobał w przedstawieniu dużych oczu oraz zaakcentowaniu ust prezentowanych postaci. Tym samym kontynuował podejmowaną na przestrzeni wieków fascynację podwójną naturą kobiety.