„Trójkąt jest najbardziej uniwersalną i najdoskonalszą formą wizualną i ‘filozoficzną’, najkonkretniej buduje mi w transfiguracji struktury matematyczne kodów i przestrzeń plastyczną obrazu. Łączy w sobie konkret ziemski i uniwersum. Dopełnieniem formy wizualnej jest kolor, wprowadzany na prawach wiedzy fizyki o barwie, harmonii układu barw spektrum lub kontrastu barw podstawowych i ich barw dopełniających”. Jerzy Grabowski Jerzy Grabowski w latach 60. i 70. utrzymywał stałe kontakty ze środowiskami artystycznymi Europy Zachodniej i był członkiem jury licznych prestiżowych konkursów graficznych. Szczególnie na tym polu zyskał rozpoznawalność jako pomysłodawca przekształcenia ogólnopolskiej wystawy „Kolor w grafice” w Międzynarodowe Triennale Grafiki. Promował również sztukę konkretną i optyczną na gruncie polskim. Od 1976 roku zajmował stanowisko kierownicze w Pracowni Druku Płaskiego i Technik Litograficznych w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Jego skromność, pracowitość, systematyczność oraz konsekwencja w drodze artystycznej znajdowały pełne odzwierciedlenie w dziesiątkach szkiców, którym towarzyszyły szczegółowe opisy. Matematyka, obok zjawiska iluzji wzrokowej, stanowiła dla Grabowskiego istotny punkt odniesienia. Bożena Kowalska w jednym z opracowań zwróciła również uwagę na specyficzny rodzaj sztuki konceptualnej w odniesieniu do prac artysty, polegającej na ukazaniu równowagi przeciwieństw – plusowych i minusowych wartości. Jak można odnaleźć w jej wstępie do katalogu prac Jerzego Grabowskiego: „Wszystkie dzieła artysty były rezultatem jego ściśle realizowanego programu; ten zaś, podporządkowany nadrzędnej idei twórcy, oparty był na matematyce: na cyfrach w ich logicznych układach, wywiedzionych z najprostszych, elementarnych działań: dodawania, odejmowania czy potęgowania. Przyglądając się szkicom rysunkowym artysty, można odczytać zastosowany przez twórcę system kodowania. Gdy kwadrat podzielony jest na dwa trójkąty, często oznacza on jedność przeciwieństw w sensie liczby o wartości bezwzględnej tej samej, np. 1 czy 2, ale o znakach przeciwstawnych: ‘+’ i ‘–‘. Sięgając po barwę z porządku spectrum, oznaczał twórca wartości plusowe cyfr barwami zasadniczymi (żółty, czerwony, niebieski), a minusowe – ich kolorami dopełniającymi (pomarańczowy, zielony, fioletowy). Kiedy indziej określał wartości dodatnie skalą barw ciepłych (czerwieni, oranżu, żółtego), a wartości ujemne – skalą barw zimnych (niebieskiego, zieleni, fioletu). Wiadomo, że wartości o przeciwstawnych znakach znoszą się do zera. W wielu pracach, w zastosowanych zapisach kodowych, doprowadzał artysta do zrównoważenia owych przeciwnych wartości. Także w zastosowaniu koloru. Wszak barwa zasadnicza połączona z dopełniającą, gdy występują w postaci światła – redukują się do bieli, gdy zaś w postaci farby – zbliżają się do czerni” (Bożena Kowalska, Sztuka struktur matematycznych [w:] Jerzy Grabowski (1933-2004), Grafika i rysunek, kat. wyst., Galeria Amcor Rentch, Miejska Galeria Sztuki, Łódź 2008, s. 4). Realizacje malarskie Grabowskiego współtworzyły z jego działaniami graficznymi spójną całość. Prace te, w przeciwieństwie do finalnych, usystematyzowanych grafik, mają bardzo osobisty i swobodny charakter. Choć w twórczości Grabowskiego można odnaleźć wpływy konstruktywizmu i bauhausowej teorii koloru, to jego dzieła zachowują w sobie pewną autorską unikatowość i czynią jego działalność artystyczną spójną.