Jerzy Duda-Gracz był artystą, który tworzył pod wpływem głębokich, osobistych przeżyć, mówiąc: „Maluję to, co czuję w duszy; z wiekiem coraz bardziej uświadamiam sobie przemijanie i zanikanie świata wokół mnie. Czas przynosi ze sobą uczucie delikatności i nostalgii za tym, co już nie wróci”. Jego twórczość, bogata w polskie motywy, była przez krytyków postrzegana jako unikalna opowieść o Polsce. Duda-Gracz pozostawił po sobie imponującą liczbę blisko trzech tysięcy obrazów, które Krzysztof Teodor Toeplitz opisywał jako głębokie i tragiczne, obrazy świata, w którym człowiek nie znajduje spokoju ani harmonii. Artysta przedstawiał swoje tematy z precyzją, unikając jednocześnie idealizacji. Jego kompozycje, często deformowane i groteskowe, sprawiają wrażenie rzeczywistości widzianej przez „krzywe zwierciadło”, co pozwoliło zaliczyć jego prace do nurtów takich jak surrealizm i symbolizm. Późniejsze pejzaże Dudy-Gracza, charakteryzujące się nostalgią, wywoływały skojarzenia z romantyzmem, jednak nie były to bezpośrednie odniesienia. Artyście chodziło raczej o wyrażenie wielu interesujących go aspektów, takich jak przedstawienie pierwotnego polskiego krajobrazu w kontekście smutku wynikającego z jego utraty. Tworzył też dzieła odwołujące się do dawnych mistrzów i inspiracji naturą, łącząc realistyczne elementy z deformacją i groteską. Duda-Gracz, łącząc te różne obszary, stworzył unikatowe prace, trudne do bezpośredniego porównania z innymi w polskiej sztuce. Artysta ten ukończył studia na Wydziale Grafiki w Katowicach w 1969 roku i był doceniany na międzynarodowej arenie, między innymi przez wystawienie jego prac na Biennale Sztuki w Wenecji w 1984 roku. W swojej twórczości często wykorzystywał pastisz, groteskę i karykaturę, tworząc sceny rodzajowe zakorzenione w tradycji surrealizmu i ekspresjonizmu. Jego obrazy znajdują się w zbiorach najważniejszych polskich muzeów narodowych - w Krakowie, Warszawie, Gdańsku i Poznaniu, a także w Muzeum Sztuki w Łodzi.