Twórczość Jana Tarasina charakteryzuje się niezwykłą różnorodnością. Zainteresowany penetracją świata przedmiotów od początku swojej działalności poszukiwał różnorodnych środków wyrazu do jego opisu. Zaczynał od tradycyjnego malarstwa i grafiki, studiując w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki, a w późniejszych latach sięgnął także po fotografię i eseistykę. Artysta pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną, najbardziej rozpoznawalną dzięki jego awangardowym płótnom o charakterystycznym, unikatowym stylu. Jeszcze jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948. W 1962 wstąpił do Grupy Krakowskiej II, powstałej z inicjatywy studentów Akademii Sztuk Pięknych. Młodzi artyści z kręgów o poglądach lewicowych nigdy nie opracowali wspólnego programu ani nie sformułowali manifestu, który określałby kierunek ich działań. Ich działalność była silnie zakorzeniona w sztuce nowoczesnej – między innymi można odnaleźć częste inspiracje kubizmem, abstrakcją oraz ekspresjonizmem. Niemniej jednak w ich dorobku trudno wskazać elementy spajające czy jednoznaczne cechy formalno-estetyczne, które mogłyby stanowić znak rozpoznawczy całej grupy. Członkowie grupy byli połączeni wspólną pasją i miejscem, które umożliwiało im realizację indywidualnych wizji sztuki nowoczesnej na pełną skalę. To właśnie w tym środowisku kształtowała się unikalna twórczość Tarasina, która konsekwentnie ewoluowała do końca jego kariery. Charakterystyczne „zapisy przedmiotów” Tarasina – sylwetowe kształty umieszczone na abstrakcyjnym tle barwnej pustki – przywodzą na myśl kaligrafię lub hieroglify. W latach 60. artysta odbył podróż stypendialną do Azji, gdzie zetknął się z kulturą całkowicie odmienną od europejskiej. Spotkanie z inną tradycją artystyczną otworzyło przed nim nowe możliwości. Był to moment przełomowy – Tarasin coraz wyraźniej odczuwał potrzebę poszukiwania form, które mogłyby oddać ontologiczny wymiar rzeczywistości. Stopniowo upraszczał swoje obrazy, eliminował zbędne elementy i koncentrował się na relacjach pomiędzy kształtami. Jego prace zaczęły balansować na granicy znaku i przedmiotu, a stopień umowności poszczególnych elementów oraz energia wynikająca z ich wzajemnych powiązań stawały się głównym środkiem wyrazu. Artysta eksperymentował również z techniką – wzbogacał faktury, wykorzystywał różnorodne materiały i budował kompozycje przypominające kolaże. Dalszy rozwój sztuki Tarasina podążał ku coraz bardziej abstrakcyjnym formom, kontynuując jednak pogłębienie wcześniej eksplorowanych motywów. Przedmioty stawały się coraz bardziej konturowe – uproszczone i skondensowane, nieraz doprowadzone do foremnych plam barwnych. Zasób jego przedmiotów składał się z różnorodnych elementów, począwszy od liter i piktogramów, po figury kształtowe - kół, kwadratów, kresek i krzyży. Układały się one w system znaków, rozproszony zgodnie z wewnętrzną logiką obrazową. Budując układy z przedmiotów, artysta szukał reguł nimi rządzących, jednocześnie rozbijając je w poszczególne konfiguracje. Poprzez zapisy przedmiotów w postaci konceptualnych konstruktów Jan Tarasin prowadził grę intelektualną z widzem, kreując dzieła nacechowane wielością interpretacji i idei. W ten sposób twórca analizował procesy, dzięki którym natura organizuje i przekształca rzeczywistość. Fascynowała go zależność pomiędzy koniecznością i logiką a elementem przypadku, a także relacje między uniwersalnymi prawami rządzącymi światem a ich nieprzewidywalnymi konsekwencjami. Ruch sprzecznych sił i zmienność, harmonia a dysharmonia, przypadek a nadrzędne prawo determinacji, są ciągle obecnym motywem przewodnim w obrazach artysty.