„Dzięki zdolności widzenia, analizy i syntezy bada, na czym polegają konieczność i przypadek. Jako mechanizmy samoorganizacji materii. Tyleż wyrazisty, co nie dający się uporządkować rejestr znaków malarskich i graficznych pomaga uchwycić ‘pulsujący rytm żywego organizmu’, pokazać stałą przemianę, kondensację i rozpad, uproszczenia i komplikacje”. Anna Baranowa Prezentowane dzieło pochodzi z okresu subtelnych transformacji w malarstwie Jana Tarasina, kiedy to motywy na jego płótnach zyskiwały na wielkości, stając się bardziej wybujałe i abstrakcyjne, oraz zaczęły rozbrzmiewać barwną aurą. Kompozycje te przywołują na myśl estetykę i grafikę dalekiego wschodu, co znajduje odzwierciedlenie zarówno w artystycznych poszukiwaniach Tarasina, jak i w jego filozoficznych rozważaniach, często nawiązujących do buddyjskich maksym. Dzieła z lat 70.-80. XX wieku ujawniają głównie duchowy wymiar, kontrastując z wcześniejszymi pracami, które charakteryzowała rytmiczna i systematyczna kompozycja. W tych latach, to przede wszystkim dynamiczne interakcje form i intensywność kolorów kształtują przestrzeń płótna. „Znaki rozwijają się, rozsypują… Interesują mnie nie tyle ich kształty, ile to, co się pomiędzy nimi dzieje. (…) Cieszy mnie, że z ograniczonych elementów mogą powstać niezliczone sytuacje. Chodzi o maksymalne zbliżenie się do świata, do jego mechanizmów. Rządzą nami obawa wobec świata i ciekawość, jaką on budzi. Boimy się go, bo nam zagraża. Chcemy go poznać, gdyż jesteśmy jego cząstką” – mówił artysta. Twórczość Jana Tarasina trudno przyporządkować do jednego nurtu artystycznego, gdyż jego kompozycje unikają prostych kategoryzacji, takich jak abstrakcja czy figuracja. Główną siłą napędową jego sztuki była zawsze dążność do obiektywnego przedstawienia świata, uchwycenia przeciwstawnych sił, które nim rządzą. Tarasin, choć zawsze wpisany w humanistyczną refleksję nad światem, świadomie zrezygnował z przedstawiania ludzkich postaci na rzecz obiektów, które nie odzwierciedlały aktualnych trendów. Od wczesnych lat działalności artystycznej, tworzył własny, rozpoznawalny język sztuki, oparty na znakach przypominających pismo. Ten charakterystyczny styl zaczął się kształtować już w latach 50., kiedy to przedmioty na jego obrazach zatraciły literalne podobieństwo do rzeczywistości, zrywając z dosłownymi skojarzeniami i zyskując indywidualny charakter. W pracach Tarasina zaczęły pojawiać się uporządkowane lub luźne kompozycje elementów, które artysta określał mianem „przedmiotów”, umieszczając je w nieokreślonej, abstrakcyjnej przestrzeni często zarysowanej jedynie przez pojedynczy kolor lub jego gradację. Tarasina bardziej niż konkretne zjawiska fascynowały niedookreślone przestrzenie, które pozostawiały miejsce na interpretację.