Jan Szancenbach urodził się w Krakowie w 1928. Swoją edukację artystyczną rozpoczął w 1940 w krakowskiej Kunstgewerbeschule, założonej przez okupantów niemieckich. Po wojnie kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Weissa i Eugeniusza Eibischa. Z krakowską akademią był związany przez całe życie. Od 1972 roku prowadził własną pracownię na Wydziale Malarstwa. W latach 1987-93 był rektorem ASP, a w 1986 został mianowany profesorem. Nurt koloryzmu, którym zafascynowane było ówczesne środowisko artystów krakowskich, wpłynął także na Szancenbacha, co jest wyraźnie zauważalne w jego twórczości. Artysta malował głównie sceny rodzajowe, pejzaże, martwe natury i portrety. Jego malarstwo było barwne i radosne. Kolor, którym operował na swoich pracach był podstawowym nośnikiem formy, a także nastroju. Jego kompozycje charakteryzowały się bogactwem barw i odcieni, które umiejętnie ze sobą zestawiał. Zgodnie z kolorystycznymi założeniami, barwa stała się podstawowym środkiem przekazu jego sztuki. Malarz stosował grube, zamaszyste pociągnięcia pędzla na zmianę z drobnymi, drgającymi plamkami, co ostatecznie tworzyło spójną i efektowną kompozycję. Obraz prezentowany w katalogu przedstawia codzienną scenę przejazdu dorożek Plantami krakowskimi w deszczowy wieczór. Na pierwszym planie widnieją postaci przechodniów, spacerujących pod parasolkami. Mieniąca się kolorami, mokra droga odgradza je od dwóch czarnych dorożek ciągniętych przez siwego i gniadego konia. Konie zdają się stać w miejscu, a dorożkarze ubrani na czarno, wpatrują się w ziemię. W tle zarysowują się drzewa i zabudowania starego miasta w Krakowie. Srebrzysty księżyc rozświetla zmierzchłą ulicę. Nocne niebo zostało przedstawione za pomocą rozmaitych odcieni fioletu. Dużą rolę w tej kompozycji odgrywa też jaskrawy pomarańcz, który malarz zastosował zarówno przy ukazaniu koron drzew, jak i postaci z parasolkami oraz fragmentów drogi. Artysta porzucił prawidłowe zasady kompozycji i proporcji, na rzecz czysto estetycznych rezultatów. Nierealnie dobrane kolory wzbogacają wrażeniowy efekt i nadają tej pracy czarującego, tajemniczego nastroju. Malarz z wielką maestrią potratował drogę, która zajmuje dużą część kompozycji. Wrażenie mokrej powierzchni jest zasługą sprawnego doboru kolorystycznych zestawień i właściwego operowania światłem i cieniem, co całościowo tworzy sentymentalną i bardzo nastrojową scenę.