Jan Smaga w serii „Artony” odwołuje się bezpośrednio do prac Włodzimierza Borowskiego prezentowanych w 1959. „Arton A” wraz z „Artonem B” Borowskiego były pierwszą demonstracją sztuki świetlnej i kinetycznej zarówno w Polsce, jak i na świecie. Tym samym są one jednymi z najbardziej intrygujących dzieł w sztuce polskiej. W ramach instalacji artysta posłużył się obręczami kół rowerowych, w obrębie których umieścił różnorodne elementy, takie jak szkiełka czy gumowe rurki. Dodatkowe oświetlenie zapewniały zainstalowane wewnątrz żarówki pulsujące światłem po podłączeniu do prądu. Tym samym oświetlone obiekty „ożywały” i przeobrażały uzyskany obraz. Jednocześnie, z uwagi na użyte materiały, „Artony” Borowskiego były nietrwałe i trudne w przechowywaniu. Jan Smaga w swojej pracy przywraca pamięć o „Artonach”, jednocześnie dokonując dalszej ich reinterpretacji na współczesny sposób widzenia. Jego kompozycja obrazuje konkretny zamysł artystyczny poprzedzony szeregiem czynności: „Sześć wybranych przez fotografa ‘Artonów’ zostało poddanych obsesyjnej dokumentacji fotograficznej. Smaga wykonał ponad 30 tysięcy zdjęć detali obiektów Borowskiego. Każda z fotografii została następnie wydrukowana i przycięta do kształtu rombu o wymiarach 6 × 2 cm. Wyklejone na płytach aluminiowych tworzą gęsty, migotliwy wzór przypominający materiały tkane z wielobarwnych skrawków i odpadów tekstylnych” (Piotr Słodkowski, Niespełniona obietnica. Artony Jana Smagi w Rastrze, źródło: https://magazynszum.pl/niespelniona-obietnica-artony- -jana-smagi-w-rastrze/, dostęp: 5.09.2023). W „Artonach” Smagi można dostrzec powiększone fragmentarycznie elementy dzieł Borowskiego, które artysta zamyka w obrębie prostokątnych ram. Poprzez zastosowanie wyblakłych kolorów oraz postarzonych przez lata elementów plastikowych są one niezwykłym zapisem upływającego czasu. Dodatkowy, estetyczny wymiar jest tu wzmocniony poprzez pieczołowitość wykonania pracy, umiejętne zakomponowanie rombów oraz przeskalowane rozmiary dzieła.