W związku z pogłębiającą się chorobą płuc, artysta bardzo często przebywał w Zakopanem, gdzie leczył się, odpoczywał, a także obserwował przejawy folkloru podhalańskiego. Fascynacja góralami poskutkowała licznymi dziełami, które przedstawiały młodych juhasów i starych, nierzadko pogrążonych w modlitwie gazdów. Zauroczony ludowością ludzi gór Rembowski przyczynił się także do powstania Towarzystwa „Sztuka Podhalańska”. W ciągu swojego niedługiego życia artysta prezentował obrazy na licznych wystawach, które miały miejsce w: Warszawie, Krakowie, Zakopanem, Lwowie, Tarnopolu, Budapeszcie oraz Wiedniu. Schorowany malarz zmarł w 1923 roku w Warszawie. Do dnia dzisiejszego zachowała się niewielka część jego dorobku artystycznego, gdyż znaczna ilość rysunków i obrazów spłonęła podczas wojny. Rysunkowy portret górala z 1913 roku stanowi znakomity przykład w galerii typów ludowych Rembowskiego. Powstały w Zakopanem wizerunek dobrze oddaje zakres zainteresowań malarza i wpisuje się w jedną z dwóch grup tematycznych w jego twórczości, w której to obok symbolicznych, zupełnie odrealnionych scen funkcjonowały równolegle w pełni realistyczne przedstawienia.