Jacek Sroka jest artystą całkowicie nieszablonowym. Z jednej strony jego twórczość można wpisać w popularny w latach 80. nurt popularnej wówczas nowej figuracji, którą charakteryzowała „dzikość” zastosowanej kolorystyki i form. Z drugiej strony, jest artystą, którego można zaliczyć w poczet artystów epoki bieżącej, którzy świetnie odnaleźli się w nowej, już nie zimnowojennej rzeczywistości. Malarstwo Sroki przetrwało zmiany ustrojowe i nadal zaskakuje i szokuje widza. Popularności jego prac należy doszukiwać się w unikatowym, ironiczny stylu, który Sroka wykształcił we wczesnych latach 80., a wpływ na jego charakter miały przede wszystkim doświadczenia stanu wojennego i udział artysty w Ruchu Kultury Niezależnej. Artyści tworzący w tej estetyce byli znani jako nowi dzicy, choć jak sam artysta zaznaczał: „Nie mam dzikości w sercu (raczej nonszalancję) i chyba to widać w moich pracach. Chciałbym przecież, by były dobrze przemyślane, lub chociaż wymyślone. Używałem sztafażu ekspresyjnego malarstwa, kiedy mi to było potrzebne, podobnie, jak maniery ´obraźnictwa´, pochodzącej z prymitywnego, ludowego drzeworytu czy zdjęć albo rycin dokumentalnych” (Rozmowa Idy Smakosz z Jackiem Sroką, przeprowadzona 12 stycznia 2007, dostępna na stronie artysty pod adresem: https://www.sroka.pl/?pl_rozmowa-z-jackiem- sroka,48). Jacek Sroka tworzy prawdopodobnie jedne z najciekawszych malarskich opisów rzeczywistości spośród współcześnie tworzących artystów w Polsce. Podejmuje wszystkie tematy, od błahostek dnia codziennego, takich jak gotowanie wody na herbatę czy też przyjmowanie leków, aż po tematy najbardziej ważkie i elektryzujące społeczeństwo, takie jak wybory parlamentarne czy też związane z religijnością Polaków. Artysta bardzo chętnie mierzy się z różnego rodzaju tabu, stawia bezpośrednie pytania i rzuca wyzwanie widzowi. Bardzo zręcznie operuje też komizmem i groteską, choć pod płaszczem błazna kryje się bardzo wprawny i bezpośredni komentator rzeczywistości. Sroka po prostu widzi więcej i potrafi to, co zobaczył, przenieść wprost na płótno. Zaskakujące jest to, że pomimo ‘dzikiej estetyki’ z taką łatwością udaje mu się zapośredniczyć komunikację z widzem. Jego prace nie są banalne w odbiorze, wymagają zastanowienia, znajomości kodów kulturowych. Co ciekawe, kiedy stajemy przed obrazami Sroki od razu wiemy, co artysta chciał nam powiedzieć, choć czasami nie jesteśmy w stanie poznać pełni przekazu. I choć czasami mamy do czynienia z wielopiętrowo nabudowanymi kodami, to w dalszym ciągu Sroka potrafi przemówić do odbiorcy w bardzo bezpośredni sposób. Jest to malarstwo wymagające i malarstwo przeznaczone dla wymagających.