Na prezentowanym w katalogu obrazie Jacek Sroka przedstawił zgraję psów rozszarpujących płótno pokryte charakterystyczną mondrianowską kratką. Wściekle ciągną każdy w swoją stronę, niemal słyszymy, jak warczą na konkurentów do cennego łupu. Agresywne postawy artysta wydobył ekspresyjnym sposobem malowania zamaszystymi pociągnięciami pędzla, a atrakcyjność obrazu, o który toczy się walka, podkreśla czysta kolorystyka, kontrastująca z przygaszonymi odcieniami sierści zwierząt. Niemiecki tytuł „Hunger nach Bildern” Sroka zapożyczył z antologii współczesnego malarstwa niemieckiego z 1982. Jej autorzy Wolfgang Max Faust i Gerd de Vries metaforą „głodu obrazów” określili wielki powrót do malarstwa obserwowany na początku lat 80. XX wieku. Po okresie dominacji rygorystycznej sztuki minimalistycznej i konceptualnej artyści na nowo chwycili po pędzle, tworząc barwne, sensualne, często wielkoformatowe obrazy o silnym ładunku emocjonalnym. Sam Sroka, który dyplom w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych bronił w 1981, należy do czołowych reprezentantów nowej ekspresji w Polsce, a moment, w którym przyszło mu żyć i tworzyć, odczuwa jako szczególnie istotny w dziejach sztuki najnowszej. O ile poprzez tytuł artysta odwołuje się do lat 80., malowany w 2023 obraz można traktować również jako komentarz do aktualnej sytuacji w świecie sztuki. Takie odczytanie zaproponowała Ida Smakosz-Hankiewicz, kuratorka zatytułowanej za obrazem, indywidualnej wystawy Jacka Sroki w galerii Arttrakt we Wrocławiu. W tekście wprowadzającym zauważyła ona, że wbrew XX-wiecznym prognozom malarstwo wciąż pociąga artystów jako forma wypowiedzi i żywo się rozwija. Cieszy się zainteresowaniem zarówno młodego pokolenia twórców, jak i galerzystów czy krytyków, a wreszcie kolekcjonerów. Wnioskując z wyników aukcyjnych, ostatni szczególnie cenią sobie właśnie klasyczne dzieła z nurtu abstrakcji geometrycznej, jak choćby przywołanego w tym wypadku Pieta Mondriana. Z właściwym sobie ironicznym humorem, dosłownie traktując hasło „głodu obrazów”, Sroka zdaje się przedstawiać zbiorowy portret koneserów sztuki, którzy zazwyczaj, spętani normami społecznymi, w spokoju kontemplują obrazy w galeryjnych salach, ale szargani żądzami, byliby gotowi stanąć w szranki, by zdobyć upragnione dzieło. Wagę prezentowanego płótna potwierdza wybranie go przez twórcę jako podstawę dla edycji graficznej. Sroka identyfikuje się z duchem swojego czasu, jako absolwent Pracowni Miedziorytu ASP w Krakowie, postrzega się również jako tradycyjnego malarza- grafika (peintre-graveur). Tłumaczy, że w bardziej przystępnym cenowo medium powiela wizerunki, które uważa za szczególnie warte kolportażu. Jacek Sroka jest miłośnikiem sztuki i często odwołuje się do swych poprzedników po fachu, od Claude’a Moneta po rosyjskich konstruktywistów, takich jak Władimir Tatlin czy Kazimierz Malewicz. Jednocześnie swoją praktyką odcina się od rygorystycznych programów modernistów, opowiadając się po stronie wolności twórczej i płynącej z niej energii. Na gruncie nowej ekspresji jego dorobek wyróżnia niemniej refleksyjna nuta, czego prezentowany obraz, skłaniający do namysłu nad sytuacją sztuki współczesnej, jest najlepszym przykładem. Stanowi gratkę dla kolekcjonerów (alternatywę wobec abstrakcji geometrycznej?), przejawiając cechy najbardziej charakterystyczne dla artysty. Wykorzystuje niuanse barwne i ekspresyjny sposób malowania dla wydobycia emocji rządzących zbiorowością, animalizację ludzi, by zdemaskować ich pierwotne popędy, czy gorzki humor, pozwalający nabrać dystansu i zastanowić nad aktualnymi zjawiskami społecznymi.