„Jako kilkuletni chłopiec chadzałem z ojcem do sukiennic, uwielbiałem obrazy, nawet niekoniecznie pierwszoplanowe. Nawet w trzecim szeregu gapiów w przysiędze Kościuszki znaleźć można ciekawą sytuację czy zabawną, i poza kontekstem, facjatę. Dobrze też pamiętam obraz szkoły hiszpańskiej w Muzeum Czartoryskich przedstawiający ‘piękność’ z monstrualną naroślą na nosie. No i pochodnie nerona – to był teatr bogaty i zakazany. Było też i inne źródło: ojciec czytywał mi książki, w tym małego bizona Arkadego Fiedlera. Paradokumentalna i smutna opowieść o życiu indiańskiego chłopca na przełomie xix i xx wieku ilustrowana była rycinami obrazów amerykańskiego malarza George’a Catlina. Sceny z polowań, egzotyczne tańce, dzikie rajdy i etnograficzne wyobrażenia Indian zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Czułem też dysonans: z jednej strony fantastyczny, barwny świat romantycznego dzikusa z obrazów Catlina, z drugiej smutek, nędza i zapomnienie wyzierające z autentycznych fotografii zamieszczonych w książce. Dla pięcioletniego człowieka to był poważny problem. Zrozumiałem, że sztuka nie tylko opisuje świat, ale też go zmienia (przynajmniej na papierze, ale to zawsze coś). Dopiero w ubiegłym roku w Nowym Jorku miałem okazję obejrzeć oryginały prac Catlina, niektóre ciekawe, ale wzruszenie odeszło, jak mówią słowa piosenki. Oczywiście rysowałem i malowałem. Pewien ‘pomysł’ z tamtego okresu wykorzystałem po czterdziestu latach w obrazie Don Kiszot w kuchni: koń ‘widziany’ z góry ma jednocześnie nogi ‘widziane’ z boku. Czyli połączenie obserwacji z wiedzą. W połowie lat sześćdziesiątych ‘popełniłem’ nawet coś w rodzaju westernowego komiksu, ale miewałem też wtedy inne rysunkowe fascynacje: antykiem czy tzw. Kulturami prymitywnymi”. Pierwszego kwietnia 2011 roku w Galerii BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim miał miejsce wernisaż wystawy prac Jacka Sroki, zatytułowanej „Bomby domowej roboty”. Zaprezentowano czterdzieści trzy obrazy (w tym kilka po raz pierwszy) oraz osiem grafik. Prezentowany obraz pochodzi z tej serii. Przedstawia, jakże by inaczej „Bomby domowej roboty”. Dokładnie to cztery i o szalenie wyszukanej konstrukcji. Każda z nich jest inna. Jedna zrobiona z kasety magnetofonowej, inna zaś z paczki cukru. Użyte materiały wprowadzają widza zarówno w konsternację jak i rozbawienie. Co jest dosyć nietypowe. Bowiem prace Jacka Sroki mają zazwyczaj mroczny i niepokojący charakter. Przywodzą na myśl twórczość niderlandzkiego malarza Pietera Breugla. W jego malarstwie przeważa metafora i groteska. Łączona z elementami współczesnego ekspresjonizmu. Profesor Tomasz Gryglewicz, w eseju komentującym prace artysty, zebrane w albumie „Jacek Sroka” tak pisze o świecie kreowanym przez krakowskiego twórcę: „Klimat prac Jacka Sroki przy pierwszym zetknięciu wydaje się być ponury i groźny. Panoszą się w nich demoniczne moce. Przygnębiający nastrój rozpogadza jednak paradoksalny komizm, towarzyszący nawet najbardziej drastycznym, sadystycznym scenom. (...) Odbiór jego dzieł staje się zajęciem fascynującym, gdyż rozgrywa się na wielu poziomach. Widz po otrzymaniu pierwszego gwałtownego uderzenia ‚po oczach´ ostrymi formami i barwami, może poświęcić się dalszej, spokojniejszej i bardziej intrygującej lekturze obrazu, która wciąga go do tajemniczego świata znaków i przedstawień. Obok sfery wizualnej wyobraźnię odbiorcy rozbudza warstwa semantyczna jego prac. Ważną rolę odgrywa, podobnie jak u surrealistów, często zagadkowy, zaskakujący tytuł obrazu lub grafiki. Sens przedstawienia plastycznego uzupełniają inskrypcje i napisy, nanoszone często na płaszczyznę obrazową”.