Namalowany w 1911 roku portret mężczyzny, to praca stonowana kolorystycznie i wykończona w każdym detalu, co uwidacznia się za sprawą gustownej muchy i zwieszonego z szyi łańcuszka. Nie zawsze Jacek Malczewski z taką starannością kończył rozpoczęte dzieło. Postać mężczyzny ujętego w popiersiu, została umieszczona na tle rozległego polskiego pejzażu, widzianego lekko z góry, jakby z wysokiego tarasu lub okna. Żółte tło budują dojrzałe trawy, albo raczej niskie, gotowe do żniw zboża. Łany przedzielone są rzędami polnych kwiatach, wśród których widać niebieskie chabry. Nieregularnie rozmieszczone powykrzywiane drzewa uzupełniają typową scenerię polskich nizin. Jacek Malczewski nie byłby jednak sobą, gdyby w ten sielski krajobraz nie wprowadził motywu symbolicznego. W tym przypadku widzimy swoistą procesję w tle, jednak tak daleko ukazaną, że artysta każe nam się zastanawiać, czy idzie tamtędy grupa ludzi, czy też są to fauny, anioły czy inne nieziemskie istoty. Portretowany Witold Hausner (1852–1925) w latach 1905-1918 pełnił funkcję Prezydenta Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie (jego poprzednikiem był Maciej Czyszczan, również portretowany przez Malczewskiego). Zapewne był osobą znaną lub wręcz bliską artyście, który na obrazie podpisał się po prostu: „Jacek”. Po głębszym przyjrzeniu się portretowi, można w postawie, kształcie głowy i rysach twarzy dostrzec pewne podobieństwo do autoportretów mistrza, co potwierdzałoby osobistą więź z przedstawionym modelem. Mitologiczny świat Jacka Malczewskiego to kraina fascynująca i magiczna, którą wypełniają najdziwniejsze stworzenia. Artysta odtwarza na swych obrazach zarówno dobre istoty, jak pełne łagodności pegazy czy wdzięczne satyry, jak i drapieżne demony – chimery, meduzy i harpie. Rzeczywistość kreowana przez Malczewskiego to fuzja epokowych zdarzeń oraz lęków ukazana pod maską mitów i legend. Cała twórczość Malczewskiego nasycona jest niepokojem. Na jego obrazach pojawiają się postacie, które już na sam wygląd budzą przerażenie. Meduzy rozpościerają wokół, niczym macki, swoje wężowe włosy, chimery chwytają w swoje szpony nierozważnych pastuszków, wodne rusałki wciągają w toń jeziora zabłąkanych wędrowców, a „złe upiorzyce”, jak pisał Lucjan Rydel, zatruwają wodę w studni. Te upiory pojawiają się nie tylko w kompozycjach stricte fantastycznych, a portret Hausnera jest tego dobrym przykładem.