„Tuż po okresie nowej ekspresji na obrazach pojawia się skulona, pokazywana fragmentarycznie, naga postać ludzka, często widziana od pleców, jakby zamykająca się w sobie, odmawiająca kontaktu ze światem zewnętrznym. Jest to postać mężczyzny lub chłopca. Ta skulona sylwetka nagle ulega multiplikacji, a zwielokrotnione odbicia skurczonych ciał, ich wizualne powidoki, sugerują natręctwo jakiegoś, obecnego tu, egzystencjalnego problemu. W tych obrazach pojawia się, ważne w malarstwie Walczaka odniesienia figura – tło, zdarza się bowiem, że przez odwrócone plecami sylwetki prześwieca to, co znajdować się ma za nimi”. Magdalena Ujma