„Nowe serie malarskie i rysunki z lat 70. i 80. były próbą uchwycenia nieporządku w uporządkowanym układzie, a może precyzyjniej: próbą przezwyciężenia reguły kompozycyjnej w samej kompozycji. Współgrała w tych pracach konceptualizacja procesu twórczego z sensualizacją jego efektów artystycznych. Barwne gradacje, a następnie kontrasty, gry następujących po sobie szarości, a także opozycje czerni i bieli, rytmy ascetycznych linii obok nawarstwiających się płaszczyzn, były w twórczości Stażewskiego ustawicznym wyłamaniem się z zasady, która próbowała je sobie podporządkować”. Andrzej Turowicz Związek Polskich Artystów Plastyków był zbiorowym sygnatariuszem Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, który powstał 16 września 1980. Jednym z wydarzeń zorganizowanych w ramach zadeklarowanego wsparcia materialnego była aukcja dzieł sztuki na rzecz NSZZ „Solidarność”, przeprowadzona w Muzeum Narodowym w Warszawie w listopadzie 1980. Wśród obiektów licytacji znalazł się także prezentowany „Relief nr 78” Henryka Stażewskiego. Artysta w późnym okresie swojej twórczości, przypadającym na przełom lat 70. i 80., kontynuował poszukiwania w nurcie abstrakcji geometrycznej. W pracach zróżnicowanych pod względem formalnym można zaobserwować konsekwentnie realizowany program artystyczny. Twórca, zmierzając do ograniczenia języka plastycznego, dążył do uzyskania konkretnego rozwiązania – powtarzalności jednej formy w różnych układach w celu zobrazowania problemu stosunków, proporcji i konstrukcji. Szczególny wyraz jego poszukiwań artystycznych można odnaleźć w zestawie prac, w których przez jednolite tło kompozycji przebiegają pasy skontrastowanych barw, co również obrazuje prezentowany „Relief nr 78”. Wraz z badaniem natury kolorystycznych zależności Stażewski porządkował je w wiązki promieni lub smug tęczy. Szczególnie fascynująca jest tu siła i jaskrawość odcieni wydobytych z natury, tworzących oryginalne zestawienia. Zadziwiająca lakoniczność kreski jest jednocześnie najprostszą siłą, wyznaczającą przestrzeń nieskończoności, na co zwracała uwagę Bożena Kowalska: „Wydaje się jakby w tych ostatnich latach wewnętrzną potrzebę artysty intelektualnego rygoru, analitycznej dociekliwości i dyscypliny formalnej spełniały skłaniające widza do kontemplacji ascetyczne obrazy kreskowe i białe, w których wszystkie barwy widma skupiają się w jeden promień świetlny. Natomiast cykle barwnych jego dzieł stanowią odejście od wszelkich sztywnych programów. (…) nie jest to już ten surowy rygor nadto ortodoksyjnej młodości” (Bożena Kowalska, Henryk Stażewski, Warszawa 1985, s. 37). To właśnie śmiałe poszukiwania formalne pozwalały Stażewskiemu skupiać się na problemie przestrzeni, światła, ruchu oraz koloru, który jednocześnie determinował swoim niezwykle twórczym, barwnym i długim życiem. Jego malarstwo otwarte na eksperyment nieustannie zaskakiwało odbiorców. Fenomen twórczości artysty mógł polegać na jego twórczej postawie wywodzącej się z dwóch tradycji filozoficznych: racjonalizmu i absolutyzmu. W duchu pierwszej z nich sztuka oparta na prawach geometryczno-arytmetycznych pewna była nieograniczonych możliwości racjonalnego poznania świata. Inna sprawa, że wraz z rozwojem estetyki możliwe stało się zbliżenie się do absolutu. Wraz z uniwersalnym systemem Stażewski był wierny postawie konstruowania rzeczywistości. Tym samym razem z innymi artystami awangardy pragnął dotrzeć do stworzenia nowej realności. W awangardowej wizji każda wartość liczyła się tylko w powiązaniu z całością. Jak pisał sam Stażewski: „Świat znajdujący się pod dachem kosmicznej jedności byłby to wyższy stan osiągniętej syntezy rozpadu dialektycznego, istniejącego w nas od Adama, jako dwie antytezy” (Henryk Stażewski, Walka ze społeczeństwem jest nieuniknionym fatum…, rękopis, 1980, nlb.). Artystyczna postawa oraz działalność intelektualna Stażewskiego zawsze pozostawały pod silnym wpływem środowiska międzynarodowego. Warto tu wspomnieć o jego przyjaźni z Michelem Seuphorem i Theo van Doesburgiem, bliskich kontaktach z Pietem Mondrianem oraz o Kazimierzu Malewiczu, którego gościł u siebie w 1927. Imponujące kontakty Stażewskiego były tym samym przyczynkiem do wielu istotnych realizacji na polu sztuki oraz wydarzeń kulturalnych.