Henryk Epstein był artystą związanym przez całe życie z międzynarodowym środowiskiem École de Paris. Do Paryża po raz pierwszy przybył w 1912 roku. Nie mógł jednak pozostać w stolicy Francji długo, został bowiem wezwany do służby wojskowej. Kolejny raz przyjechał do Paryża około rok później. Zapisał się do Académie de la Grande Chaumière, prywatnej akademii na Montparnassie. Szybko trafił pod jeden z najważniejszych adresów artystycznego świata – Passage de Dantzig, znanego powszechnie jako La Ruche (Ul). Charakterystyczny pod względem architektonicznym założenie, w całości przeznaczone na artystyczne pracownie, zostało stworzone dla młodych artystów przybywających do Paryża przez filantropa i rzeźbiarza, Alfreda Bouchera. Tam miał Epstein okazję konfrontować się ze wszystkimi nowinkami ze świata sztuki. Na przestrzeni całej malarskiej kariery uwidacznia się głęboka fascynacja Epsteina francuskim pejzażem i prowincją. Zakochany we francuskiej wsi, osiadł na stałe w Épernon (Eure-et-Loir). Z zamiłowaniem malował pejzaże Owernii, Korsyki, okolic Paryża, Prowansji czy Bretanii. Czasami jego pejzaże ukazują umiejętność geometryzowania, zbliżając się formalnie do malarstwa Cézanne’a, innym razem przypominają pejzaże Maurice’a Vlamicka. W efekcie, w większości kompozycji pejzażowych artysty, mamy do czynienia z wyrafinowanym połączeniem cézanne’owskich form i brył, z rozwiązaniami znanymi z malarstwa fowistów. Intensywne światło i uderzający francuski krajobraz zapewniały Epsteinowi niewyczerpane źródło artystycznej inspiracji. W prezentowanej pracy, pracując z podwyższonego punktu widzenia, artysta uchwycił krajobraz w uproszczony i syntetyczny sposób, geometryzując przedstawioną na obrazie architekturę. Uchwycona przestrzeń ukazana jest jako połączenie form, płaszczyzn i kolorów. Kompozycja obrazu jest statyczna, sam pejzaż wioski budowany jest z nachodzących na siebie brył. Domy i drzewa wypełniają prawie całą płaszczyznę obrazu, na górze zostaje jedynie wąski fragment błękitnego nieba. Artysta zredukował widok miasteczka do jego elementarnych elementów – budynków w kolorze terakoty, zarysów roślinności i nieba. W obrazie prawie nie ma ludzi. Kompozycję charakteryzuje harmonijnie zestawiona kolorystyka, lekko rozjaśniona, muśnięta południowym słońcem, oscylująca wokół delikatnych zestawień różów, ugrów, żółcieni, zieleni, bieli i błękitów. Pejzaż wyróżnia się lekkością malowania oraz pewna nostalgią i tęsknotą za wiejską idyllą .