Twórczość malarska Henryka Epsteina ulegała licznym przeobrażeniom. Mimo stosunkowo krótkiego życia, zakończonego tragiczną śmiercią w nazistowskim obozie zagłady, malarz przebył długą drogę artystyczną. Naukę malarstwa rozpoczął w Monachium, ale najdłużej przebywał w Paryżu, gdzie w 1913 trafił do artystycznej kolonii, osiedla założonego przez Alfreda Bouchera – La Ruche. Tam, wśród dziesiątek pracowni, mieszkał i tworzył wraz z innymi artystami. Epstein poznał i zaprzyjaźnił się z mieszkającymi w okolicy Chaimem Soutinem i Amedeo Modiglianim. W latach 20. artysta podróżował na południe Francji, a także na Korsykę, czerpiąc inspiracje z otaczającej go natury. W początkowym okresie jego malarstwo nawiązywało do postimpresjonistycznych tendencji, wzorowanych na malarstwie Paula Gauguina i szkoły Pont-Aven. Epstein wszedł też w krąg malarzy fowistów i ekspresjonistów, dynamizując swoje kompozycje i wprowadzając ostre kontrasty barwne. Kolor był dla niego ważnym nośnikiem formy, w zależności od okresu rozjaśniał i ożywiał paletę barw, bądź subtelnie ją przygaszał, jednak zawsze z uwagą i wrażliwością. Henryk Epstein często malował motyw „Trophee de chase” (trofeum łowieckie), czyli przedstawienia martwej zwierzyny łownej, w szczególności ptactwa. Temat ten, zaczerpnięty z malarstwa niderlandzkiego, był popularny także w XIX-wiecznym środowisku paryskim. Głównym malarzem martwych ptaków był Chaim Soutine, a za nim po tematykę łowiecką sięgał chociażby Mojżesz Kisling. Obrazy Epsteina przedstawiały wielobarwne kompozycje różnych gatunków ptaków układanych na stole, czasem w otoczeniu ryb, kwiatów czy owoców. Prezentowana w katalogu praca jest przykładem takiego przedstawienia, w którym martwe ptactwo leży tuż obok kosza z owocami. Umiejętnie pomyślana kompozycja oraz żywa kolorystyka nadają scenie dramatyzmu. Bezwiednie poskręcane szyje i rozłożone skrzydła pokazują sprawność warsztatową malarza. Wyraziste bliki świetlne rozjaśniają kompozycję, a charakterystyczny gruby kontur rozdziela płaszczyzny barwne. Grube pociągnięcia pędzla budują strukturę obrazu, nadając mu osobliwego i ekspresyjnego charakteru.