Henryk Berlewi reprezentował najbardziej radykalny nurt polskiej awangardy lat 20. XX wieku. Był członkiem Grupy Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów „Blok”, a także związany był z artystyczną awangardą europejską - m.in. Theo van Doesburgiem, Viktorem Eggelingiem, M. van der Rohe, László Moholyem Nagyem. W latach 1922-23 gdy przebywał w Berlinie, znalazł źródło inspiracji w wykorzystaniu nietradycyjnych materiałów w collage'ach dadaisty Kurta Schwittersa, oraz estetyce rosyjskiego konstruktywizmu i holenderskiego neoplastycyzmu, co zaowocowało sformułowaniem nowatorskiej teorii mechanofaktury, dzięki której artysta jest uznawany za prekursora op-artu. Ogłosił ją drukiem w 1924 w Warszawie oraz Berlinie, na łamach „Der Sturm”. Postulował odrzucenie iluzji przestrzennej w malarstwie na rzecz zaakcentowania dwuwymiarowości płótna oraz maksymalne zbliżenie sztuki i techniki, do czego prowadzić miało budowanie obrazu z powtarzalnych elementów geometrycznych. Nowy język geometrycznych form miał współgrać z przyspieszonym rytmem zmieniającej się współczesności, dawać wyraz postulowanemu przez konstruktywistów zjednoczeniu sztuki z życiem społeczeństwa. W 1926 roku Berlewi postanowił wrócić do sztuki przedstawiającej, niemniej jednak artysta pod wpływem wystawy „Prekursorzy Sztuki Abstrakcyjnej w Polsce” powrócił do swoich artystycznych rozważań w 1957 roku, ponownie wpisując się w nurt sztuki abstrakcyjnej. Prezentowana „Mechanofaktura” odznacza się idealnie zrównoważonymi, rytmicznie rozmieszczonymi prostymi formami geometrycznymi. Piony i poziomy bieli tworzą iluzję optyczną. Iluzja ta charakteryzuje się postrzeganiem szarych elementów na przecięciach białych linii. Elementy znikają, gdy spojrzy się na konkretne przecięcie. Jest to nawiązanie do odkrycia niemieckiego fizjologa i fonetyka Ludimara Hermanna, który w 1890 roku stworzył model podobnej siatki, opatrzonej jego nazwiskiem.