Fryderyk Pautsch był niezwykłą indywidualnością artystyczną. Zaliczany do ostatniego pokolenia polskich modernistów, zasłynął głównie tematyką huculską. „Nie na zachodzie Europy, w galeriach i muzeach paryskich, lecz w swej własnej ojczyźnie, we wschodniej dzielnicy Polski, na Hucułach, dokąd wraz z Wł. Jarockim na całe lato wyruszył, uczył się Pautsch wydobywać niezrównane efekty kolorystyczne, za pomocą których mógł potem oddawać przejrzystą głębię powietrza, nasyconego światłem i barwą (Mieczysław Treter, Katalog wystawy obrazów Fryderyka Pautscha, Lwów 1911w Warszawie, Warszawa 2002, s. 41). Jego malarstwo odznaczało się naturalistyczno-ekspresyjnym charakterem. Rysem charakterystycznym w jego wczesnej twórczości była skłonność do deformacji i przerysowania, które potęgować miały ekspresyjny wyraz kompozycji. Malował często z rozmachem, szerokim duktem pędzla, tworząc gmatwaninę linii oraz silnie skontrastowanych plam barwnych. Kształty budował miękko, grubo nakładaną pastą malarską o bogatych efektach fakturowych, kreując spłaszczoną przestrzeń obrazową. Pejzażowe malarstwo Puatscha, podobnie jak pejzaże Konrada Krzyżanowskiego czy Ferdynanda Ryszczyca, zaliczyć można do ekspresyjnego wariantu malarstwa symbolistycznego, w którym rzeczywistość i pejzaż postrzegany przez pryzmat stanów uczuciowych artysty, zyskiwały stężony wyraz artystyczny. Spłaszczona przestrzeń, synteza kształtów, dynamika kompozycji oparta na asymetrii – te wszystkie elementy wpisują dzieło w krąg najlepszych przykładów młodopolskiego malarstwa pejzażowego. Niezmiennie jednak najważniejszą kwestią pozostawał w jego kompozycjach folklor, a w jego ramach zainteresowanie barwnością strojów, tajemnicą mistycznych wręcz obrzędów, a także codziennym życiem i związanymi z nim rutynowymi czynnościami.