Fryderyk Pautsch był młodopolskim malarzem, który dał się poznać publiczności przede wszystkim jako artysta rodzajowy nurtu folklorystyczno-ekspresjonistycznego, zafascynowany huculszczyzną oraz wybitny portrecista. Początkowo Pautsch studiował prawo we Lwowie i Krakowie, od 1900 równolegle podjął studia artystyczne na Akademii Sztuk Pięknych. Kształcił się pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego i Leona Wyczółkowskiego. Już podczas studiów próbował swoich sił jako rysownik-karykaturzysta w czasopismach „Chochoł” i „Liberum Veto”. Na przełomie lat 1905 i 1906 doskonalił swój warsztat malarski w paryskiej Académie Julian. Dla ukształtowania profilu jego twórczości istotny był pobyt w 1904 wraz z Władysławem Jarockim i Kazimierzem Sichulskim na Pokuciu, gdzie utrwalał w swych obrazach obyczaje, rytuały i wizerunki Hucułów; motywy te staną się dominujące w jego wczesnej twórczości, przepełnionej ikonografią kulturowej tradycji Huculszczyzny i Podhala. Po ukończeniu studiów osiadł we Lwowie, ale gdy tylko mógł, wyruszał na polskie Podole. W 1908 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, zaś w 1912 został członkiem wiedeńskiego ugrupowania „Hagenbund”. W 1919 zamieszkał w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję dyrektora Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego. W latach 20. XX wieku artysta wszedł do grona członków-założycieli poznańskiego ugrupowania „Świt”, równocześnie wstępując do paryskiego Société Nationale des Beaux-Arts. Następnie Pautch, już jako uznany młodopolski malarz przeniósł się do Wrocławia w 1912. Kiedy opuszczał Lwów, został hucznie pożegnany, co w lwowskich kronikach zapisano jako „jedna z najgroźniejszych eksplozji szału dionizyjskiego”. We Wrocławiu Pautsch rozpoczął pracę jako profesor malarstwa w Königliche Akademie für Kunst und Kunstgewerbe, ówczesnej poprzedniczki dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych. Natomiast w 1925 został mianowany kierownikiem katedry malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie pozostał do końca życia w 1950. Twórczość portretowa Pautcha jest bardzo niejednorodna. „Często na przestrzeni kilkunastu lat możemy zauważyć wręcz radykalne przemiany w stylu i manierze malarskiej danego artysty. Podobnie rzecz się miała z działalnością F. Pautscha jako portrecisty, jakkolwiek przemiany w jego twórczości nie były aż tak radykalne jak u niektórych współczesnych mu artystów” (Fryderyk Pautch. Portrety, Muzeum Archidiecezjalne w Krakowie, Kraków 2004, s. 34). Początkowo artysta tworzył wizerunki, ulegając wpływom nurtów francuskich oraz młodopolskiemu modułowi portretowania. Wówczas kładł nacisk na pogłębione studium psychologiczne modela, wykorzystując tło do podkreślenia wartości symbolicznej dzieła. W późniejszych latach Pautch zmieniał formułę portretowania. Artysta równolegle posługiwał się mocnym językiem ekspresji, silnie podkreślając fakturę obrazów oraz malował płaszczyznowo, gładko, unikając przy tym drugiego planu. Ten typ portretu reprezentuje oferowane w katalogu „Huculskie dziecko”. Prezentowana praca to idealna fuzja głównych tematów twórczości Ferdynanda Pautcha – zamiłowania do huculszczyzny i portretu. Artysta przedstawił małego modela na jednorodnym, ciemnym tle, podkreślając łagodność i beztroskość chłopca. Fryzura i błękitne oczy hucuła przypominają nieco grupę portretów syna artysty. Mimo braku atrybutów, którymi artysta lubił otoczyć swoich modeli, prezentowane dzieło zachwyca kameralnym urokiem i dziecięcą beztroską.