Romantyczno-klasycystyczny mit wojownika Pompatyczna ikonografia wodzów i wojowników narodziła się już w starożytności. Obecne w kulturze europejskiej tematy ikonograficzne powstające na przestrzeni kolejnych stuleci bazowały zatem na motywach wypracowanych w antyku grecko rzymskim. Nie sposób pominąć tutaj bodaj najsłynniejszego wizerunku cesarza Marka Aureliusza z rzymskiego Kapitolu, który silnie rezonował na artystów z różnych kręgów, zarówno w epoce nowożytnej, jak iw XIX stuleciu. Wychodząc od ikonografii cesarzy, poprzez wizerunki wybitnych wodzów – włoskich kondotierów, znanych chociażby dzięki pomnikom Gattamelaty w Padwie czy Colleoniego w Wenecji, dochodzimy do XIX-wiecznych przedstawień wojów i wojowników. Szczególnie nastrojową i jednocześnie ekspresyjną redakcję tego typu motywów możemy odnaleźć w romantycznych figurach jeźdźców, w których to często anonimowe sylwetki wojskowych urastają do rangi samodzielnych bohaterów obrazów. Tak dzieje się chociażby na kompozycjach wybitnego polskiego batalisty i malarza historycznego – Piotra Michałowskiego. Artysta ten jako czołowy romantyk czynił swoimi modelami zwykłych, często bezimiennych żołnierzy. Nieco inaczej wygląda obraz sztuki klasycystycznej, będącej nad wyraz blisko antycznych ideałów. Tutaj bohater, w myśl akademickich przyzwyczajeń, musiał być postacią uznaną, wielką i „godną” namalowania czy wyrzeźbienia. Należałoby zatem zadać pytanie, gdzie iw jakich ramach sytuować późniejsze malarstwo XIX wieku, operujące analogiczną tematyką. Zdaje się, że malarstwo tego stulecia to osobliwy mariaż i wynikowa wielu czynników zaczerpniętych z minionych epok. Patrząc na dostojną postać Husarza na siwym koniu, namalowaną biegle przez polskiego malarza historycznego – Feliksa Sypniewskiego – odnosimy wrażenie, że obecny jest tutaj duch romantyzmu – nastrój, emocje i ekspresja, czyli wszystko to, co konstytuuje silnie walory owej epoki. Sam warsztat Sypniewskiego kompiluje natomiast już to, o czym była mowa w przypadku sztuki klasycystycznej, czyli doskonałość rysunku, dopracowanie detalu i wszechobecne decorum. Artysta jako przedstawiciel historyzmu zapewne doskonale zapoznał się z realiami epoki. Na wierność w oddawaniu klimatu minionych wieków, a także warsztatową doskonałość Sypniewskiego zwracał uwagę sam Wojciech Gerson. Patrząc na ich sztukę, można stwierdzić, że obu tych malarzy wiele łączyło. Zarówno u Gersona, jak i u Sypniewskiego kompozycje realistyczne współistnieją z bardziej pompatycznymi i wystudiowanymi, historycznymi scenami o charakterze akademickim. Na swoim obrazie Sypniewski przedstawił majestatyczną sylwetkę husarza. W jego oeuvre można odnaleźć liczne tego typu przedstawienia, zarówno samodzielne figury jeźdźców na koniach, jak i bardziej skomplikowane sceny wielopostaciowe. Sypniewski szczególnie chętnie sięgał do słynnej Bitwy pod Grunwaldem, ale, jak widać, interesowała go również tematyka związana z odsieczą wiedeńską, w której znaczącą rolę odegrała husaria. To właśnie husarza w pełnym rynsztunku artysta uczynił bohaterem swojego obrazu z 1881. Z jednej strony wprost nawiązał oczywiście do wydarzeń historycznych, ale także w duchu romantyzmy zaznaczył aspekt symboliczny. Znamienny jest bowiem czas, w którym został namalowany ów obraz. W okresie zaborów taki wizerunek zwycięskiego wojownika, jakby wprost „wyciągnięty” z jednej z chwalebnych dla narodu polskiego bitew, był niezwykle znamienny.