„Piruet” to seria fotografii dokumentujących performance Ewy Partum o tym samym tytule, który odbył się 23 listopada 1984 w berlińskiej Galerii Dialog. Na cykl składają się cztery ujęcia kroczącej po wnętrzu galerii nagiej artystki. Tytułowy piruet zostaje poddany reinterpretacji – ubrana wyłącznie w białe łyżwy do jazdy figurowej Partum rozbija ustawioną na podłoże taflę lustra. Jak zauważa Ewa Majewska, działanie świadomie poddawało krytyce konformistyczną postawę społeczną, propagandę sukcesu i dążenie do szczęścia upatrywanego w patriarchalnym konstrukcie płci. Rozbijając lustro, Partum pokazała swoją obojętność wobec panujących stereotypów i poddała pod wątpliwość promowane w społeczeństwie wartości. Działanie poprzedzał manifest nawołujący do autorefleksji: „Jest to osobiste doświadczenie. Pomiędzy nami istnieje w tym momencie również nasza przeszłość, którą nosimy w sobie jako przestrzeń intymną, ta kontynuacja stanowi związek, który znajdujemy pomiędzy sobą a czasem. Jest to klucz do rzeczywistości, kiedy patrzymy sami w głąb siebie, podobnie jak przy piruecie. Próbowałam zniszczyć moje uczucia. Uczucia, które dotyczą przeszłości. To, co minęło i to, co miało znaczenie, ma taki związek z nami jak odbicie w lustrze z oryginałem. Chciałabym przeżyć zniszczenie mojej przeszłości podczas piruetu” (http://artmuseum.pl/pl/filmoteka/praca/partum-ewa-pirouette?age18=true, dostęp: 24.07.2023). W twórczości Ewy Partum nagość wyraża jednocześnie bezradność wobec panującej hierarchizacji płci oraz aktywny protest wymierzony przeciwko traktowaniu roli kobiet jako podrzędnej. Odsłaniając nagie ciało publicznie w działaniach performatywnych, począwszy od „Samoidentyfikacji” (1980), Partum postanowiła „nagą bronią” zaznaczyć naglącą potrzebę zmiany sytuacji kobiet w świecie sztuki. Było to niespełna dziesięć lat po wygłoszeniu manifestu „Dlaczego w sztuce nie było wielkich artystek?” (1971) przez Lindę Nochlin i przełomowej dla sztuki kobiet wystawy „Womanhouse” (1972) na przedmieściach Los Angeles zorganizowanej przez Judy Chicago i Miriam Schapiro. Performance z początku lat 80. XX wieku, którego dokumentację zamieszczono w niniejszym katalogu, inicjuje okres berlińskiej działalności przedstawicielki polskiej sztuki feministycznej. Włącza on Ewę Partum do grona eksperymentujących z formą przedstawicielek neoawangardy. Wskazywała na to Ewa Majewska w artykule „Feminist Art of Failure, Ewa Partum and the Avant-garde of the Weak”: „Dziełami ze wczesnych lat 80. XX wieku takimi jak ‘Pirouette’, ‘Stupid Woman’ i ‘Woman, marriage is against you!’ Partum uplasowała się jako pełna ironii, a nawet auto-ironii, anty-bohaterska artystka neoawangardy, opisanej przez Hala Fostera jako opozycja do tradycyjnej awangardy, która opierała się na silnej potrzebie eksperymentu i akcentowała swoją prekursorską rolę w stosunku do ewolucji następującej społeczeństwie” (https://www.pismowidok.org/en/archive/2016/16-digital-darkness/feminist-art-of-failure-ewa-partum-and-the-weak-avant-garde, dostęp: 25.07.2023).