„Moc pierwotnej energii obrazów Eugeniusza Minciela, jego ‘rozlewny charakter’, brak zahamowani i skrępowania tradycją, odwaga, unikanie nadmiernej refleksyjności, ironia, niepohamowana ciekawość i radość pracy twórczej – to tylko skrótowy przegląd problemów najczęściej podnoszonych w omówieniach jego sztuki. Wszyscy wiedzą, że jest twórcą z gestem (malarskim), skłonnym do eksperymentów (w trudniejszych czasach zmuszonym), niezmordowanym eksploratorem potencjału barw i form (choć czasem farby się kończyły), miłośnikiem faktury (acz powierzchnie jego obrazów zdają się być coraz cieńsze)”. Agnieszka Patała POWRÓT DO ŹRÓDEŁ MATERII Za początek kariery artystycznej Eugeniusza Minciela uznaje się okres po uzyskaniu dyplomu w 1985 na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (aktualnie Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu). W drapieżnym, ekspresjonistycznym, agresywnym, a jednocześnie ironicznym podejściu do formy nowej generacji twórców, widać było odejście i sprzeciw wobec dominującej wówczas akademickiej formule sztuki. W przypadku Minciela szczególnie przełomowym okazał się być rok 1989, kiedy to porzucił asystenturę na PWSSP i wraz z małżonką Urszulą Wilk kupił gospodarstwo we wsi Księżyce położone w odległości 47 km od Wrocławia. Obrazy, na które Minciel oprócz farby nakładał kamienne łupki, cement, smołę, żwir i inne fragmenty materii, zdają się być malowane z pełną świadomością gestu w połączeniu z esencjonalnie traktowanym aktem malarskim zmierzającym do stworzenia obiektu oddziałującego jako symbol lub znak. Mirosław Jasiński zauważa w działaniu tym szczególną energię, bliską filozoficznym korzeniom malarstwa: „Stając przed przed obrazami Eugeniusza Minciela najistotniejsze staje się wewnętrzne nastawienie odbiorcy, otwarcie jego wrażliwości w sposób, który umożliwi odbiór tego malarstwa w jego istocie. (…) Każdorazowo przystępując do malowania Minciel bierze głęboki wdech, jakby kumulując wewnętrzną energie, by ją przekazać na malowaną płaszczyznę obrazu. Może warto przed kolejnymi obrazami zrobić głęboki wdech, by móc poddać się przepływowi wej energii z obrazu do nas. Podobnie jak w jogińskiej metodzie śvasa-praśvasa, wdechu-wydechu, oglądanie obrazów Eugeniusza Minciela stać się może (zbliżonym do sesji jogi) ćwiczeniem, w którym łączą się ze sobą energie materii, duchowa energia Autora i poczucie Piękna” (Mirosław Jasiński, Dzielny Malarz [w:] Malując / Painting. Eugeniusz Minciel, Urszula Wilk, kat. wyst., Galeria Miejska we Wrocławiu, Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2018, s. 28).