Bohaterowie sztuki Eugeniusza Markowskiego to zazwyczaj zdeformowane, na pół zwierzęce postacie ludzkie traktowane przez artystę z zimnym, reporterskim niemal dystansem. W przypadku prezentowanej pracy mamy do czynienia z wizerunkiem nietypowym – partia głowy jest tutaj wyraźnie zindywidualizowana i przedstawia konkretne emocje, co czyni portret niemal realistycznym. Karnacja oraz włosy modelki wyróżniają się na tle uproszczonej sylwetki i umownie zarysowanej przestrzeni obrazu. Markowski malował przede wszystkim postaci anonimowe, pozbawione indywidualnych emocji. Celem jego sztuki było ukazanie uniwersalnych cech człowieczeństwa: słabości, ułomności, namiętności. Malował bardzo ekspresyjnie, płasko, wprowadzał mocną fakturę i celowe przerysowanie form, które zbliżały jego sztukę do estetyki art brut i twórczości Jeana Dubuffeta. Prezentowane przedstawienie jest częściowym odstępstwem od tej reguły. Tytułowa Jowita ma „żywą” twarz, uśmiecha się w zamyśleniu, ale jej sylwetka pozostaje umowna i bezcielesna. Analogię do tego przedstawienia można odnaleźć w słynnych „Manekinach” Markowskiego, które traktowały o zniewoleniu i uwięzieniu człowieka w samym sobie.