„Geppert ma swoje sprecyzowane oblicze artystyczne, a to jest rzeczą ważną. Jest to malarz polski, to znaczy, że jego pojęcie rzeczywistości opiera się na tradycjach polskich. Rzemiosło oraz sposób malowania wyniósł ze szkół francuskich. Połączenie tych dwóch biegunów formowało jego przedmioty konia i człowieka. Koń i człowiek to stale powtarzające się akcesoria w malarstwie Gepperta z dodatkiem pewnej dozy romantyzmu. W roku 1927 widziałem w Paryżu w „Salonie Jesiennym” jego obraz „Fanfary”, a później jeszcze kilka innych prac. Uderzyło mnie coś specyficznego – romantyczny koń wprowadzony w atmosferę innej rzeczywistości. To specjalna cecha, która Gepperta tak różniła od innych”. Marek Włodarski, Wystawa malarstwa Eugeniusza Gepperta, katalog wystawy, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Wrocław, 1957, s. 3