Eugeniusz Geppert, wybitna postać polskiego malarstwa, którego artystyczne korzenie tkwią we Lwowie, gdzie przyszedł na świat w roku 1890. Swoje umiejętności i wiedzę artystyczną kształcił na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego twórcza droga wiodła przez Paryż lat 20., gdzie, dzięki otrzymanemu stypendium, miał okazję zaprezentować swoje dzieła na prestiżowych wystawach Salonu Jesiennego, biorąc udział w edycjach z lat 1925, 1927 i 1928. To doświadczenie pozwoliło mu na rozwinięcie własnego stylu i zdobycie uznanie w środowisku międzynarodowym. Po zakończeniu wojny, Geppert związał swoje życie z Wrocławiem – miastem, które stało się dla niego nie tylko domem, ale i płaszczyzną do rozwijania kariery akademickiej i organizowania życia kulturowego. Jako pedagog, wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, dzieląc się swoją pasją i doświadczeniem z kolejnymi pokoleniami artystów. Jego wkład w rozwój wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, której był założycielem, był nieoceniony. W świecie sztuki Geppert przede wszystkim znany jest z dzieł o tematyce batalistycznej, które stanowiły silny akcent w jego dorobku artystycznym. W swoich pracach czerpał inspirację z twórczości Piotra Michałowskiego oraz z dorobku rodziny Kossaków, co znalazło wyraz w licznych portretach konnych, scenach wyścigów czy polowań. Jego obrazy odznaczały się dynamizmem i dramaturgią, co sprawiało, że widz mógł niemal usłyszeć ryk armat i galop koni. Po zmaganiach wojennych, Geppert poświęcił wiele swoich prac pejzażom Wrocławia, przenosząc na płótna urok i atmosferę miasta. Jego martwe natury, które tworzył głównie z wyobraźni, były świadectwem nie tylko mistrzostwa technicznego, ale i bogatej wyobraźni artysty. Geppert, z troską o detal i kolor, umiał oddać piękno natury i przedmiotów codziennego użytku, nadając im nowe, niepowtarzalne życie na płótnie.