„Ciemne, zagęszczone w kolorze, buntowniczo stłumione, przeładowane ciężarem psychicznym, zionące wymownym półmrokiem – obrazy te całym charakterem wizji jak gdyby zamglonej czy też spowitej w dymne, gryzące zasłony – zdają się wyrażać znane prawidłowości, podobne do tych, co stworzyły ‘podwójne dno’ w dziełach końcowego okresu tylu mistrzów. Proszę wybaczyć mi na tym miejscu i właściwie zrozumieć wzmiankę porównawczą o najbardziej sugestywnych dziełach starości, takich malarzy jak Tycjan, Rembrandt czy Goya…”. Juliusz Starzyński o twórczości Eugeniusza Eibischa [w:] Eugeniusz Eibisch. Obrazy olejne, rysunki, [red.] Jerzy Zanoziński, Warszawa 1967 Twórczość Eugeniusza Eibischa to sztuka wyciszona, pełna skupienia i głębokiego namysłu nad naturą przedmiotów. Wśród różnych tematów, które podejmował, to właśnie martwe natury zajmują miejsce szczególne – zarówno pod względem liczby, jak i znaczenia. W okresie okupacji artysta maluje ich wyjątkowo dużo. W świecie pozbawionym stabilności zwraca się ku rzeczom trwałym: owocom, kwiatom, porcelanie, szkłu. W nich odnajduje przestrzeń dla malarskich eksperymentów i emocjonalnego wyrazu. Od czasów stypendium w Paryżu Eibisch konsekwentnie oddala się od geometryzujących tendencji, które towarzyszyły mu jeszcze podczas krakowskich studiów. Jego malarstwo nabiera miękkości, zaczyna opierać się na świetle i kolorze. Kompozycje budowane są już nie linią, lecz plamą barwną – żywą, migotliwą, drgającą. Kolor staje się najważniejszym środkiem wyrazu. To on określa przestrzeń, atmosferę, relacje między przedmiotami. To on wyznacza nastrój płótna. Nie sposób mówić o Eibischu jako o impresjoniście, choć jego prace z tamtego okresu wykazują pewne powinowactwa z tym nurtem. W pociągnięciach pędzla pojawia się nerwowość, rozedrganie, specyficzne dotknięcie – jakby przecinek stawiany na płótnie. A jednak, w przeciwieństwie do impresjonistów, Eibisch nie szuka ulotności zjawiska. Jego wizja natury jest skupiona, głęboka, osadzona. Brak w niej przypadkowości – każda martwa natura ma wyraźnie przemyślany układ, wyważoną kompozycję, wewnętrzną dyscyplinę. Szczególnie wyraziste stają się te cechy w obrazach przedstawiających winogrona, jabłka i wazony z kwiatami. Krwistoczerwony obrus może kontrastować z chłodną purpurą owoców, nasycone zielenie ścierają się z matowością porcelany – wszystko to buduje intensywne napięcie barwne, a jednocześnie nie burzy harmonii. W martwych naturach Eibischa kolor żyje własnym życiem, ale pozostaje posłuszny wizji artysty. Okres wojenny przynosi szczególne nasilenie tej introspektywnej sztuki. Eibisch maluje kwiaty – częściej niż kiedykolwiek wcześniej. Od czasu do czasu portretuje żonę, lecz to właśnie natura nieożywiona staje się jego malarskim uniwersum. Zawieszone w czasie kompozycje nie są zapisem chwili – są wyrazem wewnętrznego ładu, refleksją nad pięknem, które trwa mimo chaosu świata. Co znamienne, artysta nigdy nie przywiązał się do żadnego ruchu ani szkoły. Nie określał siebie mianem kolorysty, choć w jego obrazach barwa odgrywa zasadniczą rolę. Nie utożsamiał się też z impresjonizmem, choć momentami ocierał się o jego estetykę. Pozostawał wolny – świadomy własnych wyborów, eksperymentujący, lecz zawsze wierny sobie. To właśnie ta niezależność, ten osobny język malarski, złożyły się na fenomen Eibischa – artysty cenionego zarówno przez krytyków, jak i kolekcjonerów już za życia.