Erna Rosenstein pisała bajki i wiersze, które korespondowały z wykonanymi przez nią ilustracjami. Mityczna tarcza Egida zrobiona z głowy Meduzy, której wzrok zamieniał w kamień już od czasów starożytnych funkcjonowała jako symbol końca i nowego początku, przejścia na drugi świat. Motyw pojawia się również w jednym z wierszy Rosenstein zatytułowanym „Testament”. Zaklęcie w kamień to metaforyczna przemiana i obietnica reinkarnacji – „Zostawię wam milczenie. Zostawię uśmiech bez ust. Będę w każdym drobiazgu, w kwiatach, kamieniach, strzępach, w dalekim śpiewie podróży, w sygnałach samochodów”. Organiczne formy pojawiające się na kompozycji Rosenstein przypominają struktury komórkowe, z których składa się ciało. „Zaklęci w kamienie” w tym kontekście nie jest tylko symbolem zatrzymania, lecz również ciągłej obecności tak jak komórki, które żyją, zmieniają się i w końcu obumierają. Sztuka Rosenstein jest „obarczona traumą utraty”. Należała do straconego pokolenia, jak nazywa się osoby, których młodość przypadała na czas trwania dwóch największych w dziejach globalnych konfliktów zbrojnych. Doświadczyła życia w lwowskim getcie i dramatycznej utraty rodziców. Schronienie odnalazła w Warszawie, gdzie ukrywała się przybierając fałszywą tożsamość. Funkcjonowała w orbicie środowiska krakowskiej awangardy i od 1959 wystawiała z członkami Grupy Krakowskiej. Choć niewątpliwie nosiła w sobie pamięć tragicznych wydarzeń, jej prace są naznaczone surrealizmem, co pozwala z powodzeniem odczytywać je w nowych kontekstach. Przez wiele lat należała do artystek zepchniętych na margines historii sztuki, co zmienia się pod naporem współczesnych narracji. O polowaniu na owianą tajemnicą sztukę surrealistek pisze Agnieszka Taborska: „Połowa lat 80. przyniosła w amerykańskich opracowaniach historii sztuki początek procesu odkłamywania dziejów surrealizmu, polegającego na oddaniu sprawiedliwości zapomnianym artystkom. Złote czasy przemiany myślenia o tym ruchu przypadły na lata 90. Efekt był piorunujący. Wykładając wówczas na amerykańskiej uczelni historię francuskiego surrealizmu, zaczęłam znaną mi z własnych studiów listę nazwisk wzbogacać o nazwiska nowe – dotychczas albo przemilczane, albo wymieniane w szeregu żon, muz i kochanek, nieśmiało tworzących niepoważną sztukę w cieniu wielkich mężczyzn” (Agnieszka Tabowska, „Zamknęłam oczy – chcę widzieć”, czyli sztuka Erny Rosenstein, źródło: https://www.dwutygodnik.com/artykul/2288-zamknelam-oczy-chce-widziec-czyli-sztuka-erny-rosenstein.html, [dostęp: 20.08.2025]). Należy pamiętać, że w przypadku Erny Rosenstein nie była to twórczość anonimowa i zupełnie nieznana. Już w latach 60. Wiesław Borowski podsumował, że w malarstwie Rosenstein splata się ze sobą w alchemicznej wizji to, co fantastyczne, biologiczne i magiczne. Prezentowana praca ukazuje formy, których organiczne struktury przechodzą w abstrakcyjne twory. Są zawieszone pomiędzy żywym i skamieniałym. Motyw zaklęcia sugeruje przemianę i zatrzymanie, a zarazem wskazuje na wpisaną w ludzkie życie sprawczość. Rosenstein, tworząc biomorficzne kształty pozbawione jednoznacznej tożsamości, problematyzuje scjentystyczny ogląd świata i otwiera się na to, co poza ludzką kontrolą. Pod względem formalnym kompozycja budowana jest z form o miękkich konturach, które przenikają i nakładają się wzajemnie na siebie. Subtelne przejścia kolorystyczne i swoista fakturowość zostały uzyskane przez artystkę za pomocą techniki mieszanej - tempery i farb olejnych. Matowe partie wykonane temperą kontrastują ze świetlistymi akcentami wykonanymi farbą olejną. Takie rozwiązanie wzmacnia wrażenie migotania i trójwymiarowości.