Wiek XIX dla francuskiej rzeźby stanowił okres dynamicznych przemian artystycznych i ideowych. Był to czas, w którym twórcy czerpali inspiracje z antyku, gotyku oraz baroku, ale też poszukiwali nowych form wyrazu, dopasowanych do modernizującego się społeczeństwa. Szczególnie istotnym nurtem był historyzm, który przejawiał się w powrocie do dawnych epok, zwłaszcza średniowiecza. W tym kontekście popularność zyskał tzw. styl troubadur, nawiązujący do romantycznej wizji średniowiecznych rycerzy i poetów. Styl ten rozwijał się przede wszystkim w malarstwie i rzeźbie i odwoływał się do dworskiej kultury trubadurów, rycerskiego etosu oraz bogatej ornamentyki gotyckiej. Był również elementem szerszego prądu romantyzmu, który w sztuce francuskiej XIX wieku odgrywał kluczową rolę. Jednym z wybitnych francuskich rzeźbiarzy XIX wieku był Émile Louis Picault, znany przede wszystkim ze swoich alegorycznych i historycznych rzeźb w brązie. Jego dzieła były inspirowane klasycznymi oraz romantycznymi motywami, a także mitologią i historią Francji. Jako artysta aktywnie uczestniczył w Salonie Paryskim, gdzie regularnie wystawiał swoje prace, zdobywając uznanie współczesnych. Styl Picaulta charakteryzował się dbałością o detale, dynamiczną kompozycją oraz symboliką odwołującą się do ideałów moralnych i patriotycznych. Jego twórczość obejmowała szeroki zakres tematów, od scen batalistycznych po alegorie cnót takich jak męstwo, sprawiedliwość czy nauka. Jednym z dzieł Émile’a Picaulta jest rzeźba „Trubadur”, doskonale wpisująca się w stylistykę troubadur. Przedstawia ona postać średniowiecznego poety i muzyka odzianego w bogato zdobione szaty i trzymającego lutnię. Postawa rzeźby podkreśla zarówno dostojność, jak i dynamikę, a detale stroju i instrumentu ukazują mistrzowskie opanowanie techniki rzeźbiarskiej. „Trubadur” nawiązuje do romantycznej fascynacji średniowieczem, a jednocześnie stanowi wyraz hołdu dla tradycji poetyckiej, która odegrała kluczową rolę w kształtowaniu francuskiej kultury. Rzeźba odzwierciedla zarówno ideał artysty jako duchowego przewodnika, jak i wartości estetyczne typowe dla XIX-wiecznego akademizmu.