„Nie tworzę legendy – jestem obiektywnym, twardym realistą. […] obcuję z ludźmi dojeżdżającymi do pracy, jeżdżę po małych miasteczkach, interesują mnie polscy przeciętni ludzie, uważam, że nie są oni przeciętni, ponieważ oni mnie wychowali, uważam, że znam ich sprawy, ubiór, zwyczaje, przekonania, żargon – kocham ich i mam radość wystawić im pomnik moim malarstwem”. Edward Dwurnik Za rządów PZPR istniał swoisty kult robotników, a przynajmniej tak deklarowano. Wypisywano rozmaite hasła poparcia na plakatach i transparentach. Klasa robotnicza oficjalnie była zwana „wiodącą siłą narodu”, a samych robotników określano mianem „bohaterów pracy socjalistycznej”. Jednocześnie niechętnie przyznawano się do krwawo tłumionych zrywów robotniczych: Poznańskiego Czerwca 1956 i Grudnia ‘70 na Wybrzeżu. Pomimo ogromnego dysonansu pomiędzy propagandą a prawdą utrwalano wizerunek robotnika ze stron partyjnych gazet, kronik filmowych i telewizyjnych dzienników nie ulegał zmianie. Nie zmieniły się też slogany uparcie zakłamujące rzeczywistość. Wielu twórców walczyło o prawdę. Powstał dokumentalny film Krzysztofa Kieślowskiego „Robotnicy ‘71”, ukazujący zmęczonych, nieufnych, gniewnych ludzi. Niestety nigdy (w wersji oryginalnej) nie został pokazany. Po długich walkach z cenzurą dopuszczono do publicznej dystrybucji „Człowieka z marmuru” Andrzeja Wajdy z 1976. Film stał się wydarzeniem, które przyciągnęło do kin kilka milionów widzów. Rok wcześniej Edward Dwurnik rozpoczął nowy cykl prac nazwany jakżeby inaczej „Robotnicy”. Artysta jednak obrał inną drogę, nie chciał jak Wajda walczyć z cenzurą. On nie musiał niczego odkłamywać ani zdzierać żadnych masek. Od początku swojej twórczej drogi malował rzeczywistość „taką, jaka ona jest”, a nie „taką, jaka powinna być” – by odwołać się do podstawowych rozgraniczeń w myśleniu o sztuce. Dwurnik słynął ze swego zamiłowania do tworzenia w cyklach. W skład „Robotników” początkowo wchodziły wyłącznie prace na papierze (rysunki, kserografie, litografie), dopiero potem artysta dorobił obrazy i kolaże. Ostatnie dzieła z tego cyklu powstały w 1991, a cały cykl, zgodnie ze spisem autora, liczy 260 prac. Dwurnik na początku skrzętnie odnotowywał w osobnym segregatorze powstanie każdej pracy z cyklu, równocześnie znany był ze spontanicznego sprzedawania swych dzieł, co wprowadzało chaos. Rozwinął cykl po udziale w oficjalnym plenerze w Hucie Katowice w 1976. Początkowo tworzył grupowe portrety „ludu pracującego miast i wsi”. Z czasem ta konwencja zaczęła się zmieniać. Dwurnik coraz śmielej zaczął w swych dziełach polemizować z propagandą sukcesu dekady Gierka. Zastąpił uśmiechnięte wizerunki obrazami robotniczych strajków, ich brutalnych pacyfikacji, a także scenami nasyconymi dramatyczną symboliką. Większość obrazów z cyklu „Robotnicy” powstała w latach 80., czyli w dekadzie przełomowej zarówno politycznie, jak i z punktu widzenia kariery samego Dwurnika. Artysta wkraczał w nią z impetem. Wiosną i latem 1981 stworzył dziewiętnaście błękitno-szarych widoków Warszawy. W owych czasach istniał kult „Solidarności”, tymczasem Dwurnik malował wyludnione ulice stolicy, po których wśród hałd brudnego śniegu toczyły się wyłącznie czołgi i wojskowe transportery. To za te obrazy, zapowiadające wydarzenia, które miały mieć miejsce kilka miesięcy później, Dwurnik otrzymał w 1983 nagrodę przyznawaną przez Komitet Kultury Niezależnej działający przy NSZZ „Solidarność”. Pomimo owej nagrody Dwurnik nie stał się wieszczem antykomunistycznej opozycji. Stało się to za sprawą kilku niefortunnych decyzji zawodowych. Jednakże niewątpliwie prace z cyklu „Robotnicy” były jego prywatnym protestem wobec absurdów otaczającej go rzeczywistości. Artysta wielokrotnie nawiązywał w swej twórczości do Nike. Można wymienić dzieła takie jak: „Nike robotnicza” czy „Polska Nike”. Choć w przypadku prezentowanego podczas aukcji dzieła w tytule Nike się nie pojawia, to jednak osoby, które znają Pomnik Bohaterów Warszawy autorstwa Mariana Koniecznego (znanego również jako Warszawską Nike), widzą dosadne nawiązanie. Pomnik przedstawia postać kobiety z mieczem uniesionym nad głową i wzniesioną do góry lewą ręką. Nike była grecką boginią zwycięstwa, uosobieniem waleczności i siły, uważa się, że zagrzewała żołnierzy do walki. Na płótnie Dwurnika, przemawia ona do licznych mikrofonów. Obraz Dwurnika powstał kilka lat po tym, jak 14 sierpnia 1980 w gdańskiej Stoczni im. Lenina rozpoczął się strajk. Protest stoczniowców zakończył się 31 sierpnia podpisaniem Porozumień Sierpniowych. Był początkiem wielkich przemian geopolitycznych w Europie.