Już na pierwszy rzut oka w pracach Edwarda Dwurnika, który zapisał się w historii polskiej sztuki jako jeden z najważniejszych malarzy, dostrzec można wyraźne społeczne zacięcie. Jego twórczość, wnikliwie opisująca polską rzeczywistość, nie unikała zarówno jej przywar, jak i absurdów. Malując świat, który go otaczał, Dwurnik nie idealizował go, lecz oddawał w swoich płótnach obraz kraju takim, jakim go widział – często szarym, surowym, pełnym sprzeczności. Tworzył sztukę bezpośrednią, dotykającą codzienności, nie stroniąc przy tym od ironii i nostalgii. Dzieła malarza układają się w charakterystyczne cykle, takie jak Podróże autostopem, Robotnicy, Warszawa czy Sportowcy. W każdym z nich skupiał się na zwykłym obywatelu, podkreślając jego życie, codzienne troski i specyfikę otaczającego go świata. Jego sztuka była w pewnym sensie kroniką życia w PRL-u, swoistym malarskim dokumentem epoki. „Nie tworzę legendy – jestem obiektywnym, twardym realistą […] interesują mnie polscy przeciętni ludzie. Uważam, że nie są oni przeciętni, ponieważ to oni mnie wychowali. Znam ich sprawy, ubiór, zwyczaje.” Edward Dwurnik Jednym z cykli, w którym ta idea widoczna jest szczególnie mocno, są właśnie Sportowcy. Tytuł, wbrew intuicyjnemu skojarzeniu, nie odnosi się do atletów, lecz do popularnych w czasach PRL papierosów „Sport”. To dowcipna gra słów, która odzwierciedla ironiczne spojrzenie artysty na otaczającą go rzeczywistość – zabieg charakterystyczny nie tylko dla tego cyklu, ale dla całej jego twórczości. Postaci przedstawione w Sportowcach niekoniecznie palą papierosy – to raczej humorystyczne odniesienie do ich codzienności, rutyny i sposobu bycia. Każdy obraz z serii jest numerowany i opatrzony tytułem, który zostaje wpisany w kompozycję obrazu, wzmacniając jego znaczenie. W Czerwonym Krzyżu Dwurnik przedstawia – być może – pracowników kolei, przypadkowych obywateli, a może wręcz pomniki typowego mieszkańca PRL. Nie jest to jednak jedynie metaforyczna idea – figury te są dosłownie ukazane jako popiersia, co doskonale wpisuje się w szerszy zamysł artysty. Dwurnik buduje swoim malarstwem pomnik przeciętnego obywatela, nadając mu formę monumentalną, choć jednocześnie ironiczną i krytyczną. Kompozycja jest ciemna, pełna napięcia i budząca niepokój, ale jednocześnie niezwykle intrygująca. Tło, przedstawiające miasto, przywodzi na myśl ekspresjonistyczne przedstawienia z początku XX wieku – ten motyw powtarza się w wielu dziełach Dwurnika. Jego charakterystyczny styl, łączący brutalną szczerość z groteskową deformacją, ukształtował się już na wczesnym etapie jego twórczości i pozostał jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów jego malarstwa. Sportowcy to doskonały przykład tej konsekwencji – malarstwa, które nie tylko dokumentuje rzeczywistość, ale też ją komentuje, bawi się nią i poddaje artystycznej interpretacji.