Charles Baudelaire nazwał kiedyś Degasa „malarzem życia współczesnego”. Analizując podejmowaną przez mistrza tematykę, w której prym wiedzie szeroko rozumiana rodzajowość, nie sposób nie zgodzić się z tym stwierdzeniem. Degas należał zresztą do tych artystów, którzy jako wnikliwi obserwatorzy przyglądali się otaczającemu ich światu. Malarz zaczynał eksplorować także nieznane dotąd sztuce rewiry. Niepostrzeżenie wchodził na zaplecze Opery Paryskiej, niczym przez dziurkę od klucza zaglądał do wnętrza pralni i stawał się częstym gościem kantoru bawełnianego w Nowym Orleanie. Jedną z najważniejszych przestrzeni stanowił dla niego jednak prowincjonalny obszar, gdzie na łonie natury odbywały się wyścigi konne. Degas prywatnie był wielkim miłośnikiem i admiratorem tego sportu. Jego obecność na wyścigach miała jednak o wiele dalej idące konsekwencje. Dała mu okazję do poczynienia pewnych obserwacji, które to twórca z łatwością wykorzystywał w swojej sztuce. Dzieła podejmujące tę tematykę, początkowo rysunkowe, z czasem także malarskie, a w ostateczności rzeźbiarskie, są niesamowicie interesującym przykładem przetransportowania spostrzeżeń Degasa w sferę plastyki. Świat koni, jeźdźców i ich zmagań zainspirował artystę już bardzo wcześnie. Na początku lat 50. XX wieku szkicownik Degasa zaczyna zapełniać się sylwetkami koni. Jak twierdzi wielu badaczy, w tym początkowym okresie twórca z zapałem studiuje płaskorzeźby, a w szczególności metopy zdobiące niegdyś fryz ateńskiego Partenonu. Te wybitne przykłady klasycznej rzeźby greckiej znane były z licznych reprodukcji, a jedna z metop, przedstawiająca epizod z walki Centaurów z Lapitami, znajduje się do dzisiaj w zbiorach paryskiego Luwru. Wizyty Degasa w tym muzeum nie podlegają dzisiaj żadnym wątpliwościom, podobnie jak fakt, że artysta oglądać tam mógł wiele innych dzieł starożytnego świata. Antyczna rzeczywistość i mitologia znalazły swoje odzwierciedlenie chociażby w znanej olejnej kompozycji „Semiramis budujący Babilon” (1861, Musée d’Orsay w Paryżu), w której to pojawiają się sylwetki koni. Owe historie potwierdzają tylko silne przywiązanie Edgara Degasa do tradycji, którą niezwykle poważał i cenił przez całe swoje życie. W tym czasie w twórczości artysty do głosu dochodziły też inne, zewnętrzne wpływy. Czerpał on bowiem inspiracje z malarstwa twórców starszej generacji, którzy poniekąd stali się popularyzatorami tematyki hippicznej. Tacy mistrzowie jak Théodore Géricault czy Carle Vernet oraz ich sztuka o rodowodzie romantycznym odcisnęły na młodym Degasie widoczne piętno. Wydaje się, że nie bez znaczenia pozostaje również w tym kontekście rzeźbiarska działalność Josepha Cuveliera oraz monumentalne pomniki konne mistrzów włoskiego odrodzenia, które Degas mógł studiować podczas swojej podroży do Italii. Interpretatorzy złożonego oeuvre Degasa podkreślają także, iż pierwsze tworzone przez niego rzeźby koni były traktowane jako studia przygotowawcze, pewnego rodzaju „rzeźbiarskie szkice” do kompozycji malarskich. Zważywszy na rygorystyczne podejście twórcy do dzieła i ciągłą chęć samodoskonalenia, tezy te wydają się w pełni uzasadnione. Młodzieńcze fascynacje prędko przerodziły się w osobny i zupełnie samodzielny dział jego sztuki. Od szkicowo kreślonych za pomocą ołówka czy kredki sylwetek koni przeszedł on do znacznie bardziej rozbudowanych kompozycji olejnych. Wielofiguralne sceny z wyścigów to epizody uchwycone zazwyczaj podczas przygotowań do biegu lub tuż przed samym startem. Podobnie dzieje się zresztą z tancerkami Degasa. Artystę interesuje głównie pewien proces, droga do finału, a nie on sam. Kobiety także wielokrotnie przedstawiane są podczas ćwiczeń czy prób na scenie. Tak chyba należałoby interpretować podejście twórcy do kompozycji. Degas kreuje scenę, w której jakby czekał na rozwój wydarzeń. Zostawia widza sam na sam z jego własną interpretacją obrazu, który staje się niesamowicie dwuznaczny. Degas przyglądał się jednak nie tylko samym koniom i dżokejom. W pewnym momencie jego uwagę przyciągnęła nawet sama publiczność ściągająca licznie na organizowane wydarzenia, co znakomicie widoczne jest na płótnie zatytułowanym „Wyścigi na prowincji” (1869, Museum of Fine Arts w Bostonie). Na obrazie zaprezentowanym podczas pierwszej wystawy impresjonistów w 1874 roku na pierwszy plan wysuwała się właśnie scena o idyllicznym, rodzajowym charakterze. Wyścigi konne, jako sport, w Europie zyskały dużą popularność pod koniec XVIII stulecia. Moda, która przybyła na Stary Kontynent z Wysp Brytyjskich, szybko zainspirowała również artystów, chociażby takich jak wspominani wyżej Théodore Géricault i Carle Vernet. Szczególny rozkwit tej dyscypliny zauważyć można już na początku lat 70. XIX wieku, tuż po zakończeniu wojny francusko-pruskiej. Państwo dążące do szybkiej odbudowy ekonomicznej i kulturalnej dodatkowo promowało ten sport jako wyśmienitą rozrywkę wśród francuskich elit. Degas był stałym bywalcem wyścigów organizowanych przez prestiżowy Jockey Club. Owa instytucja ciesząca się ogromnym powodzeniem w świecie paryskich dżentelmenów początkowo organizowała wyścigi na Polach Marsowych. Następnie przeniosła gonitwy na tor Longchamp znajdujący się na terenie Lasku Bulońskiego. To tam Degas umiejscowił akcję wielu ze swoich kompozycji. Towarzyszący wyścigom rozgłos przyciągał amatorów koni, adrenaliny i oczywiście miłośników hazardu. Wśród nich znalazło się też oczywiście wielu artystów. Oprócz Degasa znanym ilustratorem tej rzeczywistości stał się Édouard Manet, zresztą wielokrotnie portretowany przez niego, także na torze wyścigowym.