Cemra (Darya Siamchuk) tobiałoruska artystka multidyscyplinarna, która w swojej twórczości zgłębia temat traumy, wykorzystując malarstwo i performance. Michalina Sablik pisała: „Gra z klasycznym formatem obrazu w zdobionej ramie, traktując ją jak rzeźbę, a nawet ciało, które poddaje różnym stylizacjom. W ten sposób staje się ono krwawiącą raną, skórą pokrytą tatuażem czy iluzjonistycznie malowaną zasłoną” (Michalina SablikDiaspora. Białoruskie artystki i artyści w Polsce, 13.01.2023, https://magazynszum.pl/diaspora-bialoruscy-artysci-i-artystki-w-polsce/, dostęp: 8.08.2025). W centrum twórczości Cemry znajduje się nie tylko wizualny wymiar bólu, ale również jego somatyczne przejawy, które stają się punktem wyjścia do refleksji nad indywidualnym i zbiorowym doświadczeniem opresji oraz towarzyszącą mu melancholią. Polityczna emigracja okazała się momentem granicznym, po którym artystka zaczęła tworzyć przestrzeń łączącą prywatne i wspólnotowe historie w formę artystycznej wypowiedzi. Ból i proces gojenia w jej pracach przekształcają się w subtelny język wyrażający poczucie bezsilności. Z materii płaszczyzny malarskiej wyłaniają się zapisy rozpaczy i bezradności wobec destrukcji oraz utraty człowieczeństwa w obliczu politycznego terroru. Pseudonim artystki – oznaczający w języku białoruskim „ciemność” – stanowi oś tematyczną jej twórczości, łącząc mroczną symbolikę z metaforą. Motywy cielesne, takie jak siniaki, ślady krwi, opatrunki i blizny, pełnią funkcję świadectw złożoności procesu leczenia, który wymaga czasu, troski i uważności. Cemra zanurza odbiorcę w stan współodczuwania, traktując każde dzieło jako autonomiczny, „żywy” organizm zdolny przechowywać i przekazywać emocje. „Estetyka bólu jest sposobem na wyrażenie tego, co zazwyczaj jest tłumione” – mówi artystka. Obraz „Victim” zajmuje szczególne miejsce w jej dorobku, materializując osobiste doświadczenia bólu związanego z przymusowym opuszczeniem ojczyzny. Powstawał w ekstremalnych warunkach politycznych prześladowań i wojny – rozpoczęty w rodzinnym Grodnie, ukończony w Kijowie, a ostatecznie przewieziony do Warszawy, gdzie artystka obecnie mieszka i tworzy. Czarne płótno w złoconej ramie emanuje pustką, apatią i goryczą, stając się nośnikiem osobistej historii. „Victim” to metafora rany, która nieustannie krwawi – symbol fizycznego i emocjonalnego cierpienia kobiet zmuszonych do opuszczenia domu, konfrontujących się z traumą rozłąki oraz walką o przetrwanie. W kontekście współczesnych kryzysów migracyjnych obraz nabiera szczególnej mocy jako symbol pamięci, bólu i wytrwałości. Rezonuje z przesłaniem, że nawet w świecie pełnym destrukcji możliwe jest zachowanie wrażliwości, która staje się formą oporu wobec odczłowieczającej rzeczywistości. „Victim” odzwierciedla siłę i odporność kobiet w procesie przezwyciężania traum, wpisując się w szerszy dyskurs o roli sztuki kobiet w przestrzeni publicznej. Pokazuje, że rana – choć bolesna i wciąż obecna – może stać się źródłem przemiany, uzdrowienia oraz nieustannej walki o tożsamość i godność. Bahruz Samadov wyjaśnia: „Krew, jako materialny dowód rany, zawsze pozostaje widoczna, podczas gdy gojenie jest procesem. Ale czy uzdrowienie może kiedykolwiek zostać naprawdę zakończone? Czy zraniony podmiot może uciec przed swoją traumą? (Bahruz Samadov, „Trip to Lazaret: symbolizing wounds”, 4.04.2024, https://neweasterneurope.eu/2024/04/04/trip-to-lazaret-symbolizing-wounds/, dostęp: 8.08.2025). Artystka prezentowała swoje prace na wielu wystawach indywidualnych i grupowych, m.in. w MAD Gallery w Poznaniu (2025), Beseder Gallery w Pradze (2023), Muzeum Wolnej Białorusi w Warszawie (2023), A&V Art Gallery w Mińsku (2021) oraz Galerii Narodowej Pałac Sztuki w Mińsku (2021). Współpracowała także z galeriami i instytucjami w Londynie, Czarnogórze i Polsce.